Beskid Sądecki

Siedzę w Krakowie, za oknem jest wiosna. Czar leniwej niedzieli sprawia, że tęsknie…
Bardzo tęsknie za górami, zapachem lasu, słońcem na twarzy, ale dziś muszę być w domu. Hanka trochę chora, a ja jeszcze bardziej. Korzystając z chwili zastanawiam się jak to się stało, że nasza chata jest w Beskidzie Sądeckim…
Plany co do lokalizacji naszego domu były różne. Na pewno chcieliśmy mieć dobry dojazd (nie mamy – na razie jedynym środkiem transportu do chaty są nasze nogi, ale może za jakiś czas dorobimy się porządnej terenówki), a jeszcze bardziej chcieliśmy być przy szlaku i udało się! Sama chata jest w lesie, ale na naszej polanie przecina się najważniejszy szlak w Beskidach – Główny Szlak Beskidzki z niebieskim gminnym.
DSC00931

Jednak najważniejszym warunkiem położenia Pałoszówki było ukształtowanie terenu. Nie chciałam domu przy drodze, we wsi. Chciałam w górach. Właśnie tak:

LOKALICJA
Jesteśmy na ok. 700 m n.p.m. w lesie poniżej polany Kretówki (718 m n.p.m.), z której mamy widok na … a to będzie zadanie dla któregoś przewodnika 🙂 – na razie byłam bardziej zajęta innymi sprawami niż odszyfrowaniem panoramy. Z drugiej strony naszej polany mamy taki widok na dolinę Popradu i Rytro:
DSC00778
Beskid Sądecki zawsze był moim dobrym znajomym, ale nie zaprzyjaźniliśmy się tak bardzo jak z dobrze znanymi mi Gorcami i ze starym, poczciwym Turbaczem (korzystając z okazji przepraszam Turbacz, że tak dawno się nie widzieliśmy, ale wiem, że jak zadzwonię nie będzie obrażony). Beskid Sądecki też nie jest moją szaloną miłością jak Beskid Niski. Beskid Niski to taki mój kochanek, z którym na razie nie mam przyszłości – może kiedyś jak dzieci dorosną, a Sądecki mnie rzuci. Trochę z rozsądku (przyznaje się, że znaleźliśmy okazję), ale z nutą nieznanego zdecydowaliśmy się zlokalizować Pałoszówkę właśnie tu w lesie i w Beskidzie Sądeckim:
dach1
Myślę, że nasz wybór okaże się dobry – ostatnio ciągle lądowaliśmy na tych terenach. Ta część Beskidu Sądeckiego będzie dla mnie przygodą z ostrym powiewem świeżość, bo jest to jeden z najmniej znanych mi zakątków Beskidów.
DSC00818

Zapraszam do odkrywania Sądeckiego ze mną!

chata górska

Dziś tłusty czwartek, więc trzeba napisać coś o jedzeniu! Jednak ja nie będę się dziś chwalić swoimi wypiekami (to muszę dopracować) i ilością skonsumowanych pączków (w tym roku zjadłam mniej niż statystyczny Polak, ale Tomasz nadrobił za mnie). Bohaterem mojej dzisiejszej opowieści będzie piec …
Jest takie schronisko w Bieszczadach – moje ulubione, do którego trafiłam właśnie przez piec. Szukając warsztatów dla dzieci z pieczenia chleba znalazłam zdjęcie pieca, w którym się zakochałam. Uznałam, że miejsce gdzie się on znajduje musi być niesamowite i koniecznie muszę tam jechać. Pojechałam i okazało się, że jest to jedno z piękniejszych schronisk, a piec stał się moim marzeniem. Zrozumiałam, że piec nie tylko daje ciepło i możliwość gotowania, ale jest sercem i duszą domu. Gromadzi wokół siebie przyjaciół, jest świadkiem rozmów, wyznań, kłótni, planów i jest najważniejszym miejscem w chacie.
Dziś jestem szczęśliwą posiadaczką pieca z prawdziwym ogniem i blachą, na której mogę upichcić placki i zapiekanki, na której stoją stare garnki pełne wody…  Nie jest to mój wymarzony gliniany piec z zapieckiem, z miejscem do robienia chleba, ale od czegoś trzeba zacząć… i można na nim zrobić pyszną pizze.

PS: Placki, które są przygotowywane na zdjęciu to proziaki. Przepis jest prostu i proporcje zawsze robię z głowy, dlatego podam tylko składniki: mąka, kefir (albo jogurty naturalny, maślanka) i troszkę sody (zwykle daję 1 łyżeczkę), sól.

piec - proziaki
Smacznego!
chata górska

Pierwszy weekend w chacie i już wiemy jak jest wiosną…

DSC00928.JPGDSC00933.JPG
g%25C5%2582%25C3%25B3g2.jpg

i zimą…

IMG_3328.JPG

 

sniezyca2

Pierwszy weekend w chacie i pierwszy obiad (wstyd się przyznać, ale nie robiony przez nas 😛 – pierwszy obiad w Pałoszówce zrobili goście, a właściwie przyjaciele chaty)… Pierwsze porządki też zrobili, ale razem z nami.

obiad2.jpg

i kolacja… tym razem ja ugniatałam placki

placki1.jpg

Pierwszy prezent od ATOTO:

IMG_3296.JPG

Pierwszy spacer do sąsiadów, czyli na Cyrle:

DSC00927

 

DSC00930

i wiele innych pierwszych razów…

gospodarz

Dziękuję za wspaniały weekend gospodarzowi, czyli mojemu mężowi Tomaszowi i naszym przyjaciołom: Kasi, Bajerowi, Magdzie i Piotrowi 🙂

wdzięczność

Znowu nie pojechaliśmy do chaty… Poszliśmy na spacer do lasu szukać Krakowa, który został pożarty przez smoka. Hanka cały czas się bawi mimo późnej godziny, a mnie wzięło na wspominania – pewnie przez zdjęcie harcerek na FB.
Wszystko co mam zawdzięczam harcerstwu, a harcerstwo zawdzięczam rodzicom. Wyrosłam z ZHR-u ze wszystkimi swoimi zaletami i wadami. To tam nauczyłam się kochać góry (przyrodę i las nauczyła mnie kochać mama – biolog z zamiłowania), to tam dostałam lekcję samodzielności, radzenia sobie w trudnych warunkach, w grupie, w samotności. W harcerstwie przeżyłam pierwsze przyjaźnie, miłości, zdrady i rozczarowania. Szefem Lackowej i przewodnikiem stałam się już wtedy, gdy byłam zastępową, przyboczną i drużynową.
Tęsknie za obozami, zbiórkami i mundurem, ale ja już mam takie harcerstwo za sobą. Harcerką można być nie należąc do ZHR (ZHP itd..). Dla mnie harcerstwo to pewna życiowa postawa, która przestrzega 9 praw harcerskich 🙂 tych najtrudniejszych, czyli bycia pomocnym, pogodnym, obowiązkowym. O 10 celowo nie wspomniałam, bo bycie abstynentem nie świadczy o tym, że jest się dobrym człowiekiem.
Moja chata też będzie pełna harcerstwa, a o tej porze roku również nieharcerskiego grzanego wina.
ZHR
Byłam harcerką w czasach, gdy aparaty był analogowe, więc nie mam żadnych zdjęć z obozów, zbiórek na komputerze… a może mam??
Dzasti%2Bna%2Bbia%25C5%2582ym%2Bmarszu.jpg

Pewnie o harcerstwie będę jeszcze dużo pisać.

miszmasz

Dziś mieliśmy jechać odebrać klucze do chaty. Jak to w życiu bywa wszystko się poprzesuwało, poukładało inaczej i musimy poczekać jeszcze tydzień.
Postanowiłam skorzystać z wolnej chwili i napisać o tym, co już dawno chodzi mi po głowie. Dzisiejszym tematem będzie stwierdzenie, które można przeczytać w rzadko odwiedzanej przez nas galerii krakowskiej. Kilka lat temu zwrócił uwagę na nie mój kolega, który obecnie spełnia swoje marzenia i podróżuje po świecie (i na pewno nie pamięta tej rozmowy). Zdanie to brzmi „rzeczy po prostu dzieją się”. Myślę, że rzeczy po prostu dzieją się, ale nie wszystkim, albo inaczej te dobre rzeczy (bo zapewne tylko o te chodzi) po prostu dzieją się tym, którzy wiedzą co ma się stać i tego chcą. Ja od wielu lat wiem czego chce i dążę do tego i potem po prostu się dzieje. Trzeba tylko rozruszać mechanizm i dalej sam się potoczy tak jak tego pragniemy.
Po skończeniu studiów poczułam pewnie to co 99% studentów: i co dalej? Wiedziałam co chce robić, ale skąd wziąć na to pieniądze już nie. Pojechałam do Bristolu i je zarobiłam, a przy okazji poznałam wielu wspaniałych ludzi, zwiedziłam trochę świata i bardzo, bardzo dużo się nauczyłam. To była niesamowita lekcja samodzielności, pewności siebie i odwagi. Dzięki tej nauce i celu, który zawsze miałam z tyłu głowy, wróciłam do Polski i zrobiłam wielki krok w realizacji mojego marzenia – założyłam firmę – Lackową. Obecnie to marzenie kontynuuje wspaniała i bliska mi osoba. Z nadzieją, że firma będzie lepiej funkcjonować poszłam na kurs przewodnika beskidzkiego. To również było moje marzenie od I roku studiów, ale teraz było mi łatwiej je realizować, bo byłam nakręcona i wiedziałam, że mam to zrobić, że nie ma wymówek.
Nagle rzeczy po prostu się stały:
– poznałam Tomka, który jest moim mężem
– zaprzyjaźniłam się z Kasią, dzięki której Lackowa ma coraz więcej klientów i się rozwija
– urodziła się Hanka
– zdałam egzamin na przewodnika
– razem z Tomkiem znaleźliśmy chatę i zdecydowaliśmy się na jej kupno.
Mamy wiele wymówek z Tomkiem, żeby się nie przenosić w góry, ale wiem, że w odpowiednim momencie rzeczy po prostu się staną. Nie mam jeszcze gotowych rozwiązań na koszenie łąki, dojeżdżanie do chaty, odśnieżanie, remonty, życie w lesie :P, kiedyś dojazdy dzieci do szkoły i jakiej szkoły? i za co będziemy tam żyć i ile razy w tygodniu schodzić po zakupy, a co jeśli mi się w środku nocy zachce zjeść czekoladę (żartuje!)… To wszystko samo przyjdzie, bo ja już tą maszynę dawno wprawiłam w ruch i cały czas ładuje tam węgiel, drewno, prąd – nie wiem na co ta maszyna – pewnie na moją energię wewnętrzną :). Rzeczy dzieją się, ale może nie tak po prostu…
uśmiech

i tak na zimowe wieczory jeszcze w Krakowie…

 

miłość

W ciągu ostatnich kilku lat udało mi się zrealizować bardzo wiele moich marzeń, jedno z większych to dom w górach. To takie marzenie, które zawsze mi towarzyszyło, gdy byłam samotna również. Na szczęście znalazłam człowieka, który pomaga mi je realizować i co najważniejsze to również jego marzenie.
Chce jednak napisać o czymś innym – o uczuciu, które towarzyszyło mi, gdy marzenie już zostało spełnione. Dom w górach jeszcze nie należy do tej kategorii, bo żeby był naszym wymarzonym miejscem do życia, potrzeba jeszcze wiele pracy, dobrych ludzi (których na szczęście nie brakuje), pieniędzy i czasu. Jednak trochę tego uczucia w sobie mam – zakończył się ważny etap realizacji marzenia i czuję pustkę?, nie wiem co robić, za co się zabrać, szczególnie, że większość pracy przy domu musimy odłożyć na wiosnę. To uczucie było jeszcze większe, gdy zdałam egzamin na przewodnika beskidzkiego – pomyślałam: i czego ja teraz będę się uczyć? 🙂 Jakiś czas temu Tomek pokazał mi filmik o wyznaczaniu i planowaniu celów Briana Tracy’ego i tam znalazłam wyjaśnienie tego uczucia. Gdy mamy cel, umysł działa lepiej i robi wszystko, żeby go zrealizować. Brak celu powoduje, że żyjemy jałowo, nie wiemy dokąd zmierzamy. Dlatego tak ważne jest ciągłe wyznaczanie celów. Najlepszy przykład na wyjaśnienie tego to para narzeczonych. Ślub, który jest ich celem daje im siłę, sprawia, że czują się lepiej, są zmotywowani. Po ślubie ani ona, ani on się nie zmieniają (jak to opowiada się w kawałach), tylko tracą cel… Dlatego muszą wyznaczyć sobie nowy, najlepiej wspólny.
Może receptą na udany związek są cele – u mnie i u Tomka się sprawdza :).
Na szczęście dom jest długoterminowym marzeniem i droga do osiągnięcia naszego celu jest bardzo długa, więc rozwód w najbliższym czasie nam nie grozi.
DSC00809.JPG
i dom na koniec – zrealizowany etap marzenia
chata górska

Będzie to blog o podróży, ale nie o zdobywaniu ośmiotysięczników, przemierzaniu puszczy, pustyni czy tajgi, pokonywaniu wielu tysięcy kilometrów, by poznać ludzi i ich zwyczaje na drugim końcu świata.
Chciałabym pisać o naszej podróży życia. Punktem startowym jest miasto, a naszym celem – dom w górach. Nie wiem ile będzie trwała podróż i ile czeka nas pracy, to pewnie nigdy się nie kończy.
Dziś zrobiliśmy pierwszy, wielki krok – kupiliśmy dom w górach. Mamy wielu przyjaciół, którzy zrobili to przed nami i mieli odwagę spakować rzeczy i w krótkim czasie pokonać drogę między miastem, a naturą, wsią i górami. My należymy to tej grupy, która chce i ma pomysł, ale boi się i ma mnóstwo wymówek, żeby zostać w mieście. Dlatego będzie to długa podróży i liczę na Wasze towarzystwo.
DSC00773.JPG