Pytanie o sens życia to zasadniczy problem, który mimo wielu prób rozumienia, wciąż jest nie rozwiązany… . Do próby odpowiedzi na to bardzo trudne zagadnienie skłoniła mnie pewna rozmowa z koleżanką i film o plemieniu Peanów, którzy zamieszkują wyspę Borneo. Czasem myślę, że to właśnie dzikie plemiona znajdą odpowiedz. Wiedzą jak cieszyć się życiem i po co nam to wszystko.

Jaki jest sen życia takiego człowieka w dzikiej przyrodzie? Żaden… Taka osoba nic po sobie nie zostawi. Może jakieś opowieści przekazywane dzieciom, ale po co? Skoro kolejne pokolenia dalej nic nie zostawią, nawet śladu życia – domy z bambusa się rozpadną, a popiół z ogniska rozniesie wiatr… Może jak przyjdzie ucywilizowany człowiek to zacznie budować, śmiecić i nagle życie tych ludzi stanie się widoczne. Czy o to własnie chodzi?

Może to my tracimy sens?

… bo w życiu chodzi o ulotne piękno i właśnie tacy nieskażeni cywilizacją ludzie to wiedzą. Żyją zgodnie z naturą i wciąż podziwią jej piękno. Ich życie jest częścią czegoś większego – tajemnicy natury. Ich śmierć jest powrotem do ziemi, natury. Zostawiają po sobie jedynie nawóz, z którego wyrastają kolejne zielone drzewa i kwiaty. Tajemnica trwa nadal, cykl życia i śmierci się powtarza.

A my? Wciąż skupiamy się na gromadzeniu rzeczy, doświadczeń, pieniędzy… a po śmierci zostają po nas tylko śmieci – rzeczy brzydkie. Może to my utraciliśmy sens życia? Powinniśmy wrócić do piękna i zbierać uśmiechy, dobre opowieści, chwile radości, a gdy przyjdzie śmierć zostawić po sobie nic i stać się częścią natury.

Może sensem życia jest ulotne piękno. Takie prawdziwe piękno, które jest wynikiem mądrości i dobroci. Doskonale wiecie o co mi chodzi. Nagle sprawy, które nie miały sensu nabierają go… Pamiętam jak pomagałam w rehabilitacji bardzo ciężko chorej Ani, której życie raczej miało być krótkie. Mimo opinii lekarzy, którzy dawali jej kilka miesięcy, Ania miała 8 lat. W jej domu powinnam była spotkać cierpienie, a znalazłam niesamowite piękno zdeformowanego ciałka dziecka i rodziców, którzy patrzyli na nią jak na cud. Wtedy tego nie rozumiałam, a dziś już wiem. Sensem życia tej dziewczynki było ulotne, krótkie piękno. Myślę, że Ani już nie ma. Ja po tych prawie 20 latach pamiętam jej postać, uśmiech, głos i oczy jej ojca. O tak wielu innych sprawach zapomniałam…

bo w życiu nie chodzi o to, aby mieć, ale być ulotnie pięknym i po śmierci przeniknąć do źródła, do Boga, do Natury…

Jaki sens ma kwiat?

Kwiat jest po prostu ulotnie piękny i nikt nie kwestionuje sensu jego istnienia. Może powinniśmy być jak kwiaty na chwilę, by cieszyć innych.