miszmasz

Dawno mnie tu nie było… chyba tak się dzieje z pisaniem bloga. Najpierw zachwyt, wiele tematów, a z czasem coraz mniej. Jest tu wiele atrakcyjnych wpisów i lubię do nich wracać. Może to taka forma publicznego pamiętnika. Cieszę się, że mam to miejsce w Internecie i mogę czasem wrócić do siebie sprzed kilku lat. Dziś jestem chora i na poście Dąbrowskiej i przyszła do mnie wena. Chciałabym Wam napisać o jedzeniu. O poście Dąbrowskiej już pisałam. Jeśli klikniecie w ten wpis, to Wam się przyznam, że z tych 20 kg, które rzuciłam zostało 0. Dziś Wam napiszę dlaczego. Już się tym tak nie martwię jak kiedyś. Post w tym roku jest spowodowanym tym, że chce w ten sposób wyleczyć zapalenie pięt, które mnie męczy prawie 2 lata. Chudnięcie to przyjemny skutek uboczny.

Smak życia, czyli o co chodzi z tym całym jedzeniem

Post sprzyja myśleniu o jedzeniu i o tym co mnie omija. Dla mnie jedzenie to wspomnienia, to kogiel-mogiel ukręcony przez tatę, to wieczór przy winie, to ramen na świeżym powietrzu przygotowany razem z przyjaciółmi, to piknik z dziećmi, to jajka posadzone na czosnku niedźwiedzim na śniadanie na tarasie. Mam też skojarzenia z konkretnymi osobami, o których myślę, gdy przygotowuje konkretne danie. Przygotowując szakszukę myślę o Paulinie, przy pizzy na piecu w chacie wspominam o Michale. Robiąc fuczki uśmiecham się do Kasia, która mi o nich opowiedziała. Uwielbiam jak przyjeżdżacie do chaty i uczycie mnie nowych potraw. Bardzo lubię siedzieć przy stole i razem kroić, przygotowywać posiłek i rozmawiać o życiu.

W jedzeniu chodzi o smak życia… a ja mam w sobie dużo życia, więc może dlatego nigdy nie będę szczupła heheh. Dlatego ciężko mi stosować dietę, zasady, gdy jest mi dobrze, gdy jest dużo ludzi do wykarmienia wokół mnie albo ktoś ma coś dobrego dla mnie. Okres pandemii dla mojej figury był idealny. Jak jestem szczęśliwa to jest FIT jak to mawia Mama na obrotach – fajno i tłusto.

Myślę, że to wiecie…

W moich social mediach najwięcej lajków dostają zdjęcia jedzenia, więc chyba wiecie o czym mówię. Wokół jedzenia kręci się życie tych co są FIT i tych co są na wiecznej diecie. Aż dziw, że jest tak mało piosenek o jedzeniu. Pomyślcie ile czasu spędzamy czytając opnie na google, żeby dobrze zjeść. Ja wybierając miejsce noclegowe dla grupy, czy dla swojej rodziny zawsze kierowałam się jedzeniem. Wolę zjeść coś dobrego, niż mieć satynową pościel.

Życzę Wam dobrego czasu spędzonego przy jedzeniu! Przy okazji zapraszam na kolejny 9 sezon w chacie. Będzie pysznie!

miszmasz

Dziś na pewno nie są moje wymarzone Święta, bo spędzam je sama w domu z Ignasiem, który ma wysoką gorączkę. Może Ignaś ma jak ja i wie kiedy można odpuścić, nie iść do przedszkola i mama ma wolne. Piękna wiosna tej zimy zachęca do spacerów, ale siedzę, oglądam filmy i jem pierogi z jagodami zbieranymi latem niedaleko chaty. Doglądam Ignasia i myślę, co bym chciała.

Do tej pory rzadko zastanawiałam się co chce, jakie są moje potrzeby. Nauczyłam się chować smutek, zmęczenie, swoje zmartwienia i widzimisie i chyba zakopałam to tak głęboko, że wydawało mi się, że tego nie ma. Znalazłam też sposób, żeby czasem to zagłuszyć, ale na to wyznanie nie jestem gotowa. Chyba też czuję się samotna. Dziwnie to brzmi, bo mam cudowną rodzinę i mnóstwo dobrych ludzi wokół siebie. Ostatnio zrozumiałam to poczucie osamotnienia. Ciężko mi Was wpuścić tam, gdzie Was potrzebuję. Nie umiem prosić o pomoc i wyrażać swoich pragnień. Ktoś zasugerował mi, że robię dla innych ludzi to, co sama bym chciała dostać, jak być traktowana. To jest dobry klucz. Są przy mnie takie osoby, które potrafią bez słowa wejść w moją rolę, ale to rzadkość i nie jest to normalne. To moje zadanie, aby umieć czasem poprosić. Będę się tego uczyć. Może dzięki temu będę mniej zmęczona i uniknę zgorzknienia, które pewnie mnie czeka, jeśli nie wprowadzę zmian.

Wiele lat temu miałam okazję poznać i chwilę żyć z cudowną rodziną z Jarosławia (kto mnie zna, wie o której rodzinie mówię). Kiedyś w święta właśnie napisałam do nich, że chciałabym aby moja rodzina była podobna do nich. Dziś rozumiem co mi się w nich tak podobało – to chyba była jedna z tych najbardziej zdrowych rodzin jakie znam. Każdy w tym domu był równie ważny i każdy umiał wyrażać swoje potrzeby i je realizować. Zawsze mówiłam, że w tamtym domu każdy był pełnowartościowym członkiem wspaniałego systemu jakim jest rodzina. Tego będę się uczyć!

To teraz czas na wymarzone Święta – SPA, basen, restauracja i 5* hotel 😉 żartuję!

W swoim sercu pielęgnuje wizję spędzenia Świąt Bożego Narodzenia w chacie, w zaśnieżonym lesie. To będą Święta, gdzie każdy się zaangażuje. To będzie Wigilia poprzedzona długim spacerem po górach (bo już wszystko będzie gotowe wcześnie), po którym ciepły barszcz będzie smakował wyśmienicie. To będzie kolędowanie przy ognisku na przełęczy o 24. To będą przemyślane prezenty – niespodzianki. Może w końcu dostanę wymarzoną sukienkę od męża (a link mu tu zostawię 😉 dla ułatwienia). Chciałabym, aby w te wymarzone Święta w moim domu nie zabrakło bliskich mi osób (również tych spoza rodziny). Może ktoś zaskoczy mnie długo wyczekiwanym powrotem do mojego życia? Chciałabym, aby moje Święta odzyskały to co najważniejsze – Boga, który gdzieś zagubił się pośród filmów o magi świąt. Może ten nowonarodzony Bóg jest bliżej niż myślę. Trzeba Go umieć zauważyć w opłatku, w przyjacielu, w uśmiechu drugiego człowieka, a nie czekać na świąteczny cud.

Życzę Wam, abyście umieli zauważyć codziennego Boga (lub łaskę (dla tych, którzy w Boga nie wierzą)) w swoim życiu i umieli odpocząć, odpuścić nie tylko w Święta…

Kompletny brak aktualnych świątecznych zdjęć, więc będzie zimowa chata (foto: Grzegorz Szarek, sylwester 2016) i zima 😉

miszmasz

Po długim czasie milczenia mam ochotę pisać, a może właściwie wygadać się. Będzie to wpis terapeutyczny. Może jesteś gdzie w podobnym punkcie co ja i szukasz swojej drogi, zastanawiasz się jakie są Twoje zdolności. Zapraszam – jest możliwość, że znajdziesz jakieś pytanie, które powinnaś/powinieneś sobie zadać. Gdzieś pojawi się odpowiedz.

Czy ja mam jakieś zdolności?

Wczoraj wieczorem Hania zadała mi pytanie czy jestem nikim, bo nie chodzę do pracy jak tata. Proste dziecięce myślenie, a trochę sprawia przykrość. Dziś rano – zimno, korki, Ignasia rower ma flaka, godzina już taka, że nie zdążymy do przedszkola na śniadanie, muszę ciągnąc ze sobą Hanię, bo ma na popołudnie i nie zostaje jeszcze sama w domu – mam ochotę wyć i myślę o tym, ile bym dała za to, żeby być teraz w pracy.

Wróćmy do początku.

Zawsze widziałam co chce robić. Wyobrażałam sobie siebie jako kobietę, która robi to co kocha. Chciałam prowadzić wycieczki, jeździć samochodem terenowym, chodzić w spódnicy po górach, uczestniczyć w niesamowitych projektach, pracować w drużynie, zajmować się survivalem, ziołami, prowadzić warsztaty, mieć chatkę w górach i SPA. Mała część planów się spełniła. Studiowałam geografię ze specjalizacją turystyka, otworzyłam firmę z wycieczkami i warsztatami. Zrobiłam kilka babskich wyjazdów i warsztatów. Prowadzenie swojego biznesu jest trudne. Najtrudniej znaleźć klientów. Jeśli ktoś Ci już zaufa to jest łatwiej. Wiem też, że jestem dobra w organizacji czasu innym i w kontaktach z ludźmi.

Zawsze też chciałam być mamą i mieć rodzinę. Dlatego, gdy ponad już 8 lat temu pojawiła się Hania i jej choroba, to zostałam w domu. Dziś wiem, że to nie był wybór. Tak miało być. W tamtym momencie to była jedyna dobra droga. Było mi trochę łatwiej, bo ja lubię być gospodynią. Jestem świetna w sterowaniu życiem rodzinnym. To są moje zdolności właśnie – ogarnianie kalendarza, wycieczek, czasu wolnego, dodatkowych zajęć. Podobne rzeczy robiłam prowadząc firmę. Wracając do Hani pytania – nie jestem nikim, ale jak nazwać moje zdolności. Łatwo opowiedzieć kim się jest, gdy ma się konkretny zawód i konkretne umiejętności. Moja siostra jest malarką. Jej talent jest widoczny, ma definicję. Tomek jest programistą. Ja?? … maluję kamienie, robię mydełka i musujące kule, prowadzę chatę w górach, umawiam dentystę, gotuję obiad, smaruję masłem kromkę, napisałam książkę dla dzieci…

Praca

Naprawdę trudno wrócić po takiej przerwie do pełnej aktywności zawodowej. W tamtym roku szkolnym prowadziłam warsztaty z robotyki po szkołach i byłam nauczycielem geografii online, ale to nie to.

Czasem myślę, że chciałabym po prostu iść do tak zwanej normalnej pracy. Wyjść rano i wrócić po 16 i pozwolić sobie na odpoczynek, nową sukienkę (do pracy), zjedzenie batonika, bo zasłużyłam. Nie musiałabym mieć porządku, ciepłego obiadu, zrobionych zakupów, bo bym pracowała. Mogłabym prosić o pomoc, o czas dla siebie. Może powinnam spróbować albo nie. Lubię swoje życie, wolność i jestem ciągle zajęta. Tylko czasem nie umiem tego docenić i nie widzę tego co robię. Może to kwestia pieniędzy. Łatwo przelicza się godziny pracy na zarobki. A co jeśli Twoja praca nie daje realnych liczb na koncie? Jeśli Twoją zapłatą są np. wolne weekendy, bo nie trzeba ich poświęcać na sprzątanie, rzeczy, których nie udało się zrobić w tygodniu.

Moje plany, moje zdolności

Chce rozwijać się zawodowo. Mam ogromne szczęście, że mogę być między domem, a pracą – pasją. Czasem udaje mi się zorganizować wymarzoną wycieczkę i poprowadzić ulubione warsztaty.

Jestem w takim miejscu, gdzie powoli odzyskuję siebie i czas zdecydować co tak na prawdę chce robić. Przypominam sobie początek postu i wracam na swoją drogę zawodową – może już bardziej realnie i proszę niech się dzieje – warsztaty kosmetyczne, wycieczki krótkie (na te dłuższe trzeba poczekać). Na babskie wyjazdy, większe projekty przyjdzie jeszcze czas. Wiem, że kiedyś Pałoszówka stanie się moim wymarzonym miejscem pracy. Będzie łąkowe SPA, warsztaty leśne. Już dziś Pałoszówka jest miejscem przyjmowania gości i tworzenia, wspólnego gotowania, malowania, rozmów. Jestem na dobrym szlaku! Proszę Was też o wsparcie – może macie miejsce, w którym można mnie polecić albo pomysł na współpracę.

miszmasz, wdzięczność

W życiu każdego blogera przychodzi czas, że pisze książkę – żartuję! A może nie 😉 bo to trochę prześmiewcze. Mam wrażenie, że wszyscy, którzy piszą w Internecie nagle przerzucają się na papier i to nie zawsze słusznie. Dziś zalewa nas bylejakość…

Teraz na poważnie – mam nadzieje, że moja książka (bajka dla dzieci) nie będzie kolejną „ooo w końcu i ona napisała, ta od bloga. Łeee bleee, o to jej chodziło”. Ja chyba tak reaguje na książki blogerek, a szczególnie tych od sponsorowanych postów i robienia pieniędzy na swoim pisaniu. Dlatego mam taką blokadę. Może nie potrzebnie, bo po pierwsze nie jestem zupełnie znana i jeśli piszę to dla siebie i chyba z mają bajką jest podobnie (przyznam się, że jest tu finansowe drugie dno i chce, żeby bajka na coś zarobiła – życie po prostu). Nie o tym miałam pisać, bo to wciąż we mnie dojrzewa – bajka leży w szufladzie i czeka na mnie.

W życiu każdego blogera przychodzi czas, że nie pisze. Wydało mi się, że nigdy mi się to nie zdarzy. A jednak, ostatni wpis jest z 6 września, a poprzedni z lipca, z marca… Oj, chyba nie mam już o czym pisać. Życie mnie pochłonęło i pędzący czas. Ostatnio w moim życiu wydarzyło się wiele spraw. Zaliczę je do kategorii: nigdy.

Nigdy nie mów nigdy

Wiele razy Tomek namawiał mnie do połączenie jego umiejętności z moimi, żebym jednak się trochę pogodziła z robotyką i automatyką. Moja rekcja zawsze była jedna: nigdy. Tego nie da się zrobić, bo ja lubię przyrodę, świeże powietrze, prace manualne… A teraz jestem Panią od robotyki (he he) i to też wyszło przez przypadek. Szukając pracy wysłałam CV na instruktora zajęć pozalekcyjnych, oczywiście omijając wszelkie ogłoszenia o zajęciach z robotyki. W miłej rozmowie telefonicznej, kiedy już większość spraw było ustalonych, zadałam pytanie: a co to właściwie za zajęcia? Zgodziłam się.

Uczę też geografii zdalnie. Własnie dlatego nie chciałam ostatnio iść do oświaty, żeby nie uczestniczyć w tej farsie jaką jest zdalna szkoła. Nie poszłam, ale zostałam nauczycielem geografii dla dzieci w domowej edukacji i uczniów, którzy mieszkają poza granicami kraju, ale chcą się uczyć w polskiej szkole.

Do tego całego zamieszania doszło jeszcze jedno nigdy, chociaż sama na nie zasłużyłam… Mam taki jedyny serial na YouTubie, który oglądam, bo podoba mi się i uważam, że jest wartościowy, ale o tym już pisałam. Coś i ktoś mnie podkusił, żeby zgłosić się do drugiego sezonu, mimo tego, że nigdy nie chciałam wystąpić na YouTubie czy w telewizji. Myślę, że zrobiłam to, bo raczej nie wierzyłam, że nas wybiorą. Krzysiek zadzwonił w środę wieczorem, że w sobotę przyjeżdżają nakręcać odcinek. Szybka rozmowa z Tomkiem (nie widział, że wysłałam zgłoszenie), zmiana planów, zero przygotowania i będziemy wstępować w Internecie.

My z fantastyczną ekipą z „Rodzina jest super”

Życie wciąż nas zaskakuje

Wydaje się, że popadliśmy już w rutynę. Dni są takie same, tygodnie też i czas płynie i nic już się nie wydarzy. Może mamy szczęście, że w naszym życiu ciągle się coś dzieje. Potrafimy też zauważać, spostrzegać drobne wydarzenia i jesteśmy otwarci na zmiany, przygody. Teraz np. opiekujemy się psem, co też jest dla nas niezwykłe. Życie jest pełne niespodzianek.

Życzę Wam dobrych zmian i możliwości pokonywania Waszych nigdy!

miszmasz

Idzie nowe… jak co dzień przychodzi nowy dzień. Teraz czuję to jednak trochę bardziej i nie tylko myślę o tym, że zmieniamy powoli miejsca zamieszkania – dalej w mieście, ale są też inne sprawy. Może wiąże się to z tym, że dzieci są coraz starsze i coraz bardziej samodzielne. Ostatnio tydzień spędziły u dziadków. Przyznaję, że ciężej przeżyłam to ja – kompletnie mnie to zaskoczyło. Wiem, że będę miała coraz więcej czasu na swoje sprawy. Powoli dochodzi do mnie, że będę potrzebna moim dzieciom w inny sposób. Z czasem coraz mniej będzie mnie w ich życiu. Mamę zastąpią przyjaciele, miłości. Taką mam nadzieję, bo gdzieś głęboko w sercu boję się, że zastąpi mnie świat wirtualny. Dzieci wychowuje się dla świata, ale tego prawdziwego. Tu zrobię wszystko co w moje mocy, aby Hania i Ignaś szukali ukojenia, spełnienia w sobie, drugim człowieku i w naturze.

Gotowa do działania!

Nowe pomysły na starych fundamentach

Nie o tym miałam pisać, ale czasem siadam i samo się pisze. Chciałam podzielić się małą częścią planów związanych z tym, że powoli wracam do życia zawodowego. W tym roku udało już mi się napisać bajkę, którą mam zamiar wydać w formie pdf i udostępnić Wam na zasadzie „Pay What You Want”. Czeka mnie jeszcze trochę pracy w związku z tym, ale czuję, że to jest to co zawsze we mnie siedziało. Ta forma łączy w sobie wiele z tego, co moje:

  • zacięcie literackie – zawsze chciałam pisać;
  • macierzyństwo – bajka o dzieciach i dla dzieci;
  • przewodnictwo górskie – tak, będzie o górach i to edukacyjnie;
  • Pałoszówkę – to już miejsce akcji znacie.

Pisanie bajki dla dzieci jest dla mnie zupełnie nowe! Zobaczymy co z tego będzie.

Chatkowe SPA

Naturalne kosmetyki to jest coś czym zajmuję się od lat, bardziej na własny użytek i trochę intuicyjnie. Marzy mi się, że uda mi się to rozkręcić. Z okazji otwarcia szkół polecam się na warsztaty dla dzieci – ofertę znajdziecie tutaj.

Ta część mojego życia łączy się z Kretówkami i naturą. Chciałabym mieć piękną salę na warsztaty, gdzieś na polanie, wannę do kąpieli ziołowych z widokiem na las i saunę, w której będę robić zapachowe seanse z naturalnych olejków eterycznych. To marzenie ostatnio okazało się realne, ale o tym będzie później…. bo będzie mi potrzebna Wasza pomoc. Cudowne jest to, że uświadomiłam sobie ostatnio, że nie jestem sama w tym marzeniu i wiem, że jest mnóstwo osób, które są chętne, żeby pomóc. Gdzieś może jest też ktoś, kto bardziej chce się zaangażować. Ta spawa jeszcze dojrzewa, ale czuje już nowe, wiosenne pąki. Zbliża się coś nowego, szalonego, ale poprzedzonego latami zbierania doświadczeń, ludzi i myśli.

Życzcie mi powodzenia! 😉

miszmasz

Kwiecień daje mi wiele powodów do pisania, a milczę… Nie odezwałam się, gdy stuknęło naszemu byciu razem z Tomkiem 8 lat (rocznica ślubu we wrześniu i też 8 lat), nie napisałam nic na swoje 34 urodziny. Nie skomentowałam na blogu powrotu zimy i spędzenia wiosennego wypoczynku na odśnieżaniu i grzaniu się przy piecu… Dużo się dzieje, a chyba czuję się lekko przemęczona. Zabrakło mi słów. W tym roku tak długo czekaliśmy na pierwszy wyjazd do chaty. Zawsze robiliśmy to w marcu, a w tym roku 9 kwietnia otworzyliśmy skrzypiące drzwi do chaty po raz pierwszy w 2021.

kwiecień plecień - lato
12 kwietnia 2021
kwiecień plecień - zima
13 kwietnia 2021

Zapraszam w sezonie 2021

Myślę, że kwiecień to dobry moment, aby zacząć planować kolejny sezon letni w Pałoszówce. Na to zawsze mam wenę i ochotę i czas, aby Was zaprosić do naszego lasu!

W tym roku wiosną trudniej będzie nas złapać w chacie, bo zatrzyma nas duży projekt w mieście. Jest to konsekwencja pewnych decyzji. Jednak wiecie, że nie umiem długo funkcjonować bez przyrody, bo moje serce jest zielone. Myślę, że będzie bardziej spontanicznie, bo trudno zaplanować ile potrwają prace w mieście. Znalazłam fantastyczną grupę na FB, która otworzyła mnie na nową możliwość, czyli chętnie zostawię chatę komuś pod opieką. Plan jest prosty: majowe i czerwcowe weekendy będę starała się spędzać w chacie (być może bez Tomka, więc będę szukała towarzystwa), a lipiec i sierpień mieszkam w lesie na stałe. Odsyłam Was do wcześniejszych wpisów o tym jak funkcjonujemy w chacie: tu i tu.

Przełomowy kwiecień

Ten kwiecień jest dla mnie przełomowy. Czuję, że w tym roku czekają mnie duże zmiany nie tylko dotyczące życia w mieście, ale i tego czym będę zajmować się w najbliższym czasie. Mogłabym rzec, że szukam pracy, ale ja już mam plan na siebie. Myślę, że bardziej poszukuję możliwości, rozwiązań i recepty na moje marzenia również te związane z chatą. W ostateczności poszukam normalnej pracy 😉 …

Skąd brać siłę?

Jadąc dziś hulajnogą w słońcu poczułam się bardzo młoda i silna. Chyba pomyślałam, że jeszcze jestem w tym wieku, że wypada mi jeździć hulajnogą i wcale nie wyglądać elegancko. Mając naście lat myślałam, że 30latkowie są już starzy, ułożeni i dorośli i zawsze jeżdżą samochodem. Teraz wiem, że dorośli też są trochę jak dzieci, tylko mają więcej obowiązków i odpowiedzialności. Staram się żyć taką dorosłością z dodatkiem dziecinnego zachwytu, radości, spontaniczności. Wiem, że są ludzie (w każdym wieku) dorośli taką zgorzkniałą, pretensjonalną starością. Młodość nie jest związana z metryką, ale ze stanem ducha. Młodość daje nam energię i siłę do działania. Myślę, że receptą na młodość jest po prostu miłość do siebie, świata. Może właśnie taka miłość o jakiej pisałam w lutym.

Życzę Wam wiosny – takiej pory roku, w której wszystko budzi się do życia – zieleń, drzewa i takiej wiosny życiowej, kiedy się chce żyć po prostu!

miszmasz

Pytanie o sens życia to zasadniczy problem, który mimo wielu prób rozumienia, wciąż jest nie rozwiązany… . Do próby odpowiedzi na to bardzo trudne zagadnienie skłoniła mnie pewna rozmowa z koleżanką i film o plemieniu Peanów, którzy zamieszkują wyspę Borneo. Czasem myślę, że to właśnie dzikie plemiona znajdą odpowiedz. Wiedzą jak cieszyć się życiem i po co nam to wszystko.

Jaki jest sen życia takiego człowieka w dzikiej przyrodzie? Żaden… Taka osoba nic po sobie nie zostawi. Może jakieś opowieści przekazywane dzieciom, ale po co? Skoro kolejne pokolenia dalej nic nie zostawią, nawet śladu życia – domy z bambusa się rozpadną, a popiół z ogniska rozniesie wiatr… Może jak przyjdzie ucywilizowany człowiek to zacznie budować, śmiecić i nagle życie tych ludzi stanie się widoczne. Czy o to własnie chodzi?

Może to my tracimy sens?

… bo w życiu chodzi o ulotne piękno i właśnie tacy nieskażeni cywilizacją ludzie to wiedzą. Żyją zgodnie z naturą i wciąż podziwią jej piękno. Ich życie jest częścią czegoś większego – tajemnicy natury. Ich śmierć jest powrotem do ziemi, natury. Zostawiają po sobie jedynie nawóz, z którego wyrastają kolejne zielone drzewa i kwiaty. Tajemnica trwa nadal, cykl życia i śmierci się powtarza.

A my? Wciąż skupiamy się na gromadzeniu rzeczy, doświadczeń, pieniędzy… a po śmierci zostają po nas tylko śmieci – rzeczy brzydkie. Może to my utraciliśmy sens życia? Powinniśmy wrócić do piękna i zbierać uśmiechy, dobre opowieści, chwile radości, a gdy przyjdzie śmierć zostawić po sobie nic i stać się częścią natury.

Może sensem życia jest ulotne piękno. Takie prawdziwe piękno, które jest wynikiem mądrości i dobroci. Doskonale wiecie o co mi chodzi. Nagle sprawy, które nie miały sensu nabierają go… Pamiętam jak pomagałam w rehabilitacji bardzo ciężko chorej Ani, której życie raczej miało być krótkie. Mimo opinii lekarzy, którzy dawali jej kilka miesięcy, Ania miała 8 lat. W jej domu powinnam była spotkać cierpienie, a znalazłam niesamowite piękno zdeformowanego ciałka dziecka i rodziców, którzy patrzyli na nią jak na cud. Wtedy tego nie rozumiałam, a dziś już wiem. Sensem życia tej dziewczynki było ulotne, krótkie piękno. Myślę, że Ani już nie ma. Ja po tych prawie 20 latach pamiętam jej postać, uśmiech, głos i oczy jej ojca. O tak wielu innych sprawach zapomniałam…

bo w życiu nie chodzi o to, aby mieć, ale być ulotnie pięknym i po śmierci przeniknąć do źródła, do Boga, do Natury…

Jaki sens ma kwiat?

kwiaty - sens życia
czerwcowa łąka, fot. Małgosia Cegiełkowska

Kwiat jest po prostu ulotnie piękny i nikt nie kwestionuje sensu jego istnienia. Może powinniśmy być jak kwiaty na chwilę, by cieszyć innych.

miszmasz

Mam swój ulubiony warzywniak. Nie ma to jak zacząć wpisy w 2021 r. od reklamy. Myślę, że warto napisać o tym miejscu (chociaż nie o tym będzie ten wpis), ponieważ dobrze wiedzieć gdzie można kupić dobrej jakości warzywa i to u dobrych ludzi. Dlatego polecam: tutaj. Często rozmawiam z Paniami w sklepie i ostatnio zapytały mnie czy się zaszczepię. Pewnie domyślacie się jaka była moja odpowiedz: nie. Panie stwierdziły, że nie boję się, bo jestem młoda. O tym będzie ten wpis. Będzie odpowiedzią na pytanie dlaczego się nie boję. Postaram się nie krytykować pandemii i obostrzeń, szczepionek itd… ugryzę to inaczej.

Nie boję się, bo nie oglądam telewizji i nie dałam się zastraszyć. Mam też sporo znajomych i rozglądam się dokoła siebie, słucham opowieści, wychodzę do ludzi i widzę, że właściwie nic się nie zmieniło. Gdyby nie było medialnej pandemii i obostrzeń to wszystko byłoby tak jak zawsze. Świat jest w czasie ogromnej przemiany społecznej, ekonomicznej, gospodarczej, religijnej. Myślę, że żyjemy w przełomowym momencie. Jednak jeśli chodzi o wirusy, bakterie, choroby to nie widzę zmiany. One zawsze były i są. Zmienił się sposób mówienia o nich i to spowodowało strach.

Pamiętam młodą żonę i mamę, która wiele lat temu zmarła na gorączkę (innych objawów nie było). Ta historia mną wstrząsnęła. Pamiętam historię o studentce, która usnęła na kanapie i już nie wstała. Pamiętam historię o dziewczynce, która zachorowała na wirusa HSV i teraz jest niepełnosprawna i jeździ na wózku inwalidzkim. Przecież prawie każdy to ma. Wirus HSV jest to zwykła opryszczka. Czasem ktoś mówił, że był ciężko chory, ale raczej nikt się nie chwalił tym, że 3 dni nie mógł wstać z łóżka. Ja też czasem chorowałam. Nikt nie liczył chorych w telewizji i radiu. Nikt nie pisał na FB, Twitterze, że jest pozytywny.

Teraz też ludzie chorują, umierają. Problem polega na tym, że nikt nie chce im pomóc (chyba, że masz pozytywny test na covid). Ludzie boją się lekarzy, kwarantanny, chorób, wirusa i śmierci.

Nagle świat oszalał i podaje liczbę chorych, zmarłych i już od roku mówi tylko o covidzie. Ludzie dali się zamknąć w domach ze strachu. Powinni od zawsze siedzieć w domach, bo wirusy są wszędzie i każdego dnia możesz zachorować i umrzeć. Nie wolno bać się życia i śmierci. Trzeba każdego dnia żyć na 100%, bo nigdy nie wiesz kiedy po raz ostatni kładziesz się spać. Stach przed śmiercią może paraliżować życie.

Nie boję się, bo wiem, że co ma być to będzie. Ufam Bogu, że mnie chroni i że zabierze mnie na drugą stronę w odpowiednim momencie. Nie ma szczepionki na śmierć. A może właśnie jest?

miszmasz

Przejrzałam wszystkie swoje listopadowe wpisy i nie znalazłam ani jednego wpisu o Polsce, Dniu Niepodległości, patriotyzmie… Nawet na 100 rocznicę w 2018 nie napisałam nic nadającego się do przekazania Wam. Zawsze uważałam się za Polkę. Naprawdę kocham ten kraj i jego mieszkańców. Uważam, że jest wśród nas wielu wspaniałych ludzi. Polska jest fantastycznym krajem do podróżowania. Ten rok pokazał mi, że nie jestem patriotą. Mimo tego, że zawsze dumnie nosiłam na mundurze harcerskim polską flagę i uważałam, że muszę brać udział w wyborach, bo za tą wolność Polacy przelali krew… teraz patrzę na to inaczej.

2020 – smutna lekcja historii

Polska biało-czerwona

W tym roku doświadczyłam czegoś zupełnie nowego…. poczucia, że ktoś mnie okłamuje i uporczywego poszukiwania prawdy. Najgorsze jest to, że jej nie znalazłam i nie mogę znaleźć. Okazuje się, że odpowiedzią na ten problem są słowa ks. Tischnera, że „prawdy są trzy: świento prawda, tys prawda i gówno prawda” albo jeszcze inaczej „moja prawda, Twoja prawda i żadna prawda”. Nie ma jednej uniwersalnej prawdy. Jedyną prawie pewną rzeczą jest to co spotyka nas i nasze najbliższe otoczenie. Czasem jednak i to jest nieprawdziwe.

2020 rok uświadomił mi jaka zakłamana jest rzeczywistość, w której żyjemy. To pozwoliło mi zupełnie inaczej spojrzeć na naukę historii. Ile tam musi być bzdur, uogólnień, wymysłów. W to co kiedyś wierzyłam, dziś zostało podważone.

Zawsze zachwycałam się czasami wojny, walką o niepodległość kraju. Podziwiałam walczących i ich poświęcenie. Myślałam, że jak będzie bitwa to pójdę się bić.

Wojna to kłótnia ludzi tam na górze, w której giną niewinni ludzie. Pewnie część walczących nawet nie wiedziała o co walczy i po co. W tym miejscu przychodzą mi na myśl cmentarze wojenne z I wojny światowej, których jest pełno w Beskidach. Na tych cmentarzach leżą koło siebie żołnierze różnych narodowości, często z przeciwnych wojsk…. Tak naprawdę to nie było ważne o co walczysz, po jakiej stronie. Wszyscy i tak nie żyją i leżą obok siebie w czarnej ziemi. W wojnie nie ma nic pięknego, nie ma patosu, honoru, jest tylko bezsens i śmierć.

Dziś bym nie walczyła. Chroniłabym własną dupę i swoich bliskich. Czyja była by to wojna? Czym jest Polska? Czy jesteśmy tym, co reprezentuje nasz rząd? Bandą imbecyli…

Niektórzy źle mnie zrozumieli – walczyłabym, ale w inny sposób i pytanie w której wojnie. Boje się, że walka będzie inna i trudno będzie rozpoznać kto w niej jest przyjacielem, a kto wrogiem… Będę walczyć za wolność swoją, swoich bliskich, swoich przyjaciół czy ludzi, którzy zgłoszą się po pomoc. Zastanawiam się tylko czy będzie to wojna przeciw Polsce. Jeśli Polska jest systemem, który wydaje mi się, że idzie w złym kierunku. Pytanie kim/czym jest Polska. Dla mnie Polska to mój dom i za ten dom będę walczyć. W odzyskaniu Niepodległości kluczowe wydaje mi się to, że ludzie przez 123 lata, kiedy Polski nie było na mapie, mili ją w sercu. Polska była ich domem, mimo tego, że żyli pod zaborami. A co jeśli już straciliśmy Niepodległość? Może Polska jest na mapie, ale już dawno sprzedana bankom, zagranicznym inwestorom, korporacjom… Za jaką Polskę będę walczyć? Za jaką wolność warto walczyć?

Kiedyś wierzyłam, że obecny rząd ma jakąś cząstkę polskości, że Polska jest dla niego ważna. Dziś czuje się oszukana i okłamana. Patrzę jak sprzedają nasz kraj i serce mi krwawi. Ale nie dlatego, że ktoś wylał krew za wolną Polskę… bo wiem, że to są puste słowa, jak całe lekcje historii. Oni walczyli, bo nie mieli wyjścia, w durnej wojnie wymyślonej przez jakiegoś oszołoma. Moje serce krwawi, bo widzę, że moja wolność jest narażona. Zastanawiam się co wymyśli kolejny oszołom w tej historii i co zapisze się na kartach dziejów: które kłamstwo?

Polska – czym dla mnie jest?

Na szczęście Polska nie jest dla mnie rządem. Chociaż oni reprezentują nas na świecie i powinni dbać o nasze interesy. Nie będę ich teraz oceniać, bo nie wiem jakim byłabym politykiem. Nie chce być na ich miejscu i nie chce sprawdzać czy dla pieniędzy byłabym w stanie sprzedać swoich rodaków, a może cena jest inna. Może za bohaterem narodu – wielkim Mateuszem stoi seryjny samobójca. Nie wiem… Trudno mi uwierzyć, że można tak kłamać dla pieniąchów, interesów. Nie będę spekulować.

Widzę Polskę w oczach moich dzieci, czuję ją w dłoni mojego męża, słyszę w życzliwych słowach moich bliskich. Polska to moje miejsce, w którym żyję. To moje podróże, wspomnienia i moja przyszłość. Za taką Polskę będę walczy na swój sposób… ale nie w wojnie jakiegoś oszołoma.

miszmasz

Pisałam Wam kiedyś o osiąganiu rzeczy niemożliwych. Jedną z nich było schudnięcie. Uznałam, że ostatnim etapem mojego rocznego pracowania nad utratą wagi (czeka mnie jeszcze praca nad sylwetką, więc to nie koniec) będzie post Dąbrowskiej. Jest to jedna z tych spraw, o których czytałam, myślałam, ale nigdy nie miałam odwagi zacząć. W podjęciu decyzji pomogła mi fantastyczna osoba – Gosia, która jest dietetykiem z zamiłowania i sama doświadczyła właściwości leczniczych odpowiedniego żywienia (można się z Gosią umówić na konsultacje). Pierwszy raz w chacie Gosia odwiedziła nas w czerwcu i od tego czasu uzależniliśmy się od najpyszniejszego śniadania – jaglanki (tego na poście brakuje mi najbardziej) i jemy zdecydowanie więcej warzyw i orzechów. Dziękujemy! Pierwsza wizyta Gosi nie tylko zmieniła nasz jadłospis, ale ubogaciła naszą rodzinę o cudowną przyjaźń.

Po co się odchudzać, gdy dziś wszyscy nam mówią, że mamy siebie akceptować właściwie bez krytycznie.

Zawsze dobrze czułam się we własnym ciele. Nie miałam kompleksów. Jestem też zdania, że nie ma znaczenie ile ważysz, ale jakim jesteś człowiekiem. Życie jest za krótkie, żeby się martwić dodatkowymi kilogramami. Jest tyle ważniejszych spraw np. zdrowie. Właśnie w zdrowym ciele zdrowy duch. Teraz gdy ważę 20 kg mniej niż rok temu, czuje się zdecydowanie zdrowsza i zdecydowanie bardziej kobieca. Jestem też silniejsza psychicznie. Czuje się wolna, bo nie muszę już zjeść czekolady. Odchudzenie to doskonała praca nad sobą.

To jest najlepsze podejście do odchudzania. Nie chodzi o utratę wagi, bo jestem brzydka i „nikt mnie nie kocha”. Jestem piękna i kochana i chce być zdrowsza fizycznie i psychicznie. Jestem wolna i silna i mogę zapanować nad apetytem. Chce się rozwijać i mogę podjąć się tej pracy nad własnym charakterem. Gdy podejdziemy do tego pozytywnie to będzie łatwiej. Odchudzanie zaczyna się w głowie.

Post Dąbrowskiej

To cześć mojej pracy nad sobą. Zawsze, gdy czytałam o tym poście, myślałam to nie dla mnie i nie dam rady. To mnie zdemotywowało. Ja nie dam rady? Schudłam już 15 kg, więc na pewno sobie poradzę.

Jest jeszcze jeden powód. Każdy kto się odchudzał to wie, że najłatwiejsze są pierwsze 2 kg. Analogicznie najtrudniejsze są 2 ostatnie kilogramy. Czułam, że jak chce dobić do 20 kg mniej muszę podjąć radykalne kroki. Udało się i jest 5 kg mniej. Niektórzy mają bardziej spektakularne efekty, ale ja jestem na końcu swojego odchudzania, gdzie każdy kg jest coraz trudniejszy do zrzucenia.

Próbowałam różnych diet i ta jest dla mnie najlepsza (chociaż to nie dieta odchudzająca, ale post leczniczy). Nie lubię trzymać się określonego jadłospisu. Na poście Dąbrowskiej jesz ile chcesz i co chcesz z grupy dozwolonych produktów: warzywa (bez ziemniaków, batatów, strączków), jabłka, cytryny, grejpfruty (+ niektóre źródła podają, że jagody w małych ilościach). Można te produkty piec, gotować, wyciskać soki, jeść na surowo. Można używać przypraw. To daje nam wiele możliwości i uczy kreatywności w kuchni. Na Internecie jest mnóstwo przepisów. U mnie hitem jest spaghetti z cukinii i marchewki z sosem z kalafiora i przecieru pomidorowego, krem z ogórka kiszonego i krem z buraków. Ratuje mnie też gotowane leczo – dziś zjadłam ze świeżym ogórkiem i pietruszką. To bardzo kolorowa dieta i smaczna.

Okazało się, że najbardziej brakuje mi jaglanki na śniadanie i, że kalafior jest dobry. Tęsknie trochę za olejami w sałatce, kawą, orzechami, serami i jajkiem. Nie brakuje mi mięsa, chleba i słodyczy.

Uwaga! Pierwsze 2 dni są najgorsze. Organizm oczyszcza się z toksyn i człowiek czuje się jak na kacu – senny i z bólem głowy. Warto przejść te pierwsze dni, bo potem jest już dobrze, a nawet podobno bardzo dobrze. Ja czuje się normalnie. Mam dużo energii, jeżdżę na rowerze, spotykam się ze znajomymi. Myślę, że to dlatego, że ogólnie jestem zdrowa i post nie miał mnie z czego leczyć. Chodziło bardziej o pracę nad sobą, schudnięcie i profilaktykę. Myślę, że 14 dni wystarczy. W poniedziałek jem na śniadanie jaglankę. Hura! Teraz wiem, że post Dąbrowskiej jest dla mnie i może będę go powtarzać.

Zauważyłam też jeszcze jeden objaw: zaczęłam zapamiętywać sny i pominę fakt, że w pierwsze dni śniło mi się jedzenie 😉 …

i trochę kolorów na koniec