Mam wrażenie, że nie zdążyłam nacieszyć się latem i czasem w lesie. Tak bardzo szybko minął mi ten czas. Życie pędzi i nie wiem czyja to sprawka… pewnie tak już jest. Dobre lata lecą. To smutne chwile się dłużą – chociaż na nie mam swój sposób – po prostu wiem, że miną i patrzę do przodu.

W ostatnich latach nauczyłam się nie czekać i cieszyć każdą chwilą w każdym czasie. Polubiłam nawet szare jesienne dni, bo i one szybko przemijają. Przy przemeblowaniu pokoju w chacie odsłoniłam obrazek ze Św. Janem Pawłem II i napisem „Zatrzymaj się, to przemijanie ma sens” i się zadumałam. Właśnie ten lecący czas nauczył mnie radości z danej chwili. Uczę się doceniać deszczową pogodę, zimę. Cały czas nad tym pracuję, bo czasem jak zła pogoda zepsuje mi plany to się denerwuję, więc nie jestem w tym idealna (i pewnie nigdy nie będę). Są momenty, gdy się zatrzymuję i daję życiu przemijać tak po prostu. Nie robię wtedy wielkich rzeczy, ale patrzę na dzieci na placu zabaw, siedzę na przełęczy w słońcu, jadę na rowerze. Wpadam wtedy w melancholię i zastanawiam się, gdzie jest sens mojego życia… że może powinnam coś robić, a nie gapić się w liścia ;).

Miłość, której czas nie zatrzymał

Jutro mamy z Tomkiem 8 rocznicę ślubu. Trudno mi uwierzyć, że to już tyle czasu. Nie pamiętam też swojego życia przed Tomkiem. Wydaje mi się, że zawsze był. Podobnie z dziećmi. Już się przyzwyczaiłam do swojego męża, jest moim najlepszym kumplem… ale wiem też, że to miłość. Czasem na niego patrzę i nie jest już moim „psiapsiłem” tylko mężczyzną, którym się zachwycam i serce bije mi szybciej. Mogę z nim przejść 30 km w Beskidzie Sądeckim, siedzieć na placu zabawa i pilnować dzieci, pić wódkę i iść tańczyć. Dobrze mi! Mogę też się z nim czasem pokłócić (albo nie mogę: to ja się kłócę, a on nie), zirytować na niego. To normalne życie, bez wazeliny. Niech to życie trwa i przemija!

Dziękuję Tomkowi za to, że jest! Życzę nam, aby ten nasz czas mijał w swoim tempie i nadawał miłości jeszcze większy sens i żar ❤❤❤❤❤❤❤❤