Bez kategorii

Długo myślałam nad wpisem, który opisze ten rok i przy okazji dziwnej dyskusji o rodzinie, która miała miejsce na FB pod ostatnim wpisem, pojawiła się wena, przemyślenia. Wymiana opinii mnie zadziwiła, bo wpis nie miał tego na celu i nie był według mnie w żaden sposób kontrowersyjny. Za to ten będzie! Niektórym radzę nawet nie czytać… Tematem będą pomylone definicje, a może to też złe słowa. Będzie o nowych, innych definicjach. Ostatnie rozmowy i ostatni rok pokazał mi, że możemy patrzeć na ten sam świat, a widzieć go zupełnie inaczej. Nawet nie po prostu w odmienny sposób, ale patrzeć na świat z dwóch krańców skali. Może to dlatego, że nie zgadzamy się w podstawowych definicjach. Okazuje się, że ludzie różnie rozumieją fundamentalne rzeczy np. wolność, rodzina, dbanie o drugiego człowieka, itd… Na szczęście przy tym wszystkim potrafimy okazać sobie szacunek i sympatię. Ja mam wielu przyjaciół, którzy widzą świat dla mnie na opak i wcale nie będę ich przekonywać do mojej wizji. Pomyślałam, że skoro oni mają prawo wypowiadać się, to czemu ja nie mam tej odwagi. Dziś będę dzielna i gotowa na gorzkie słowa. Swojej wizji świata też chwilowo nie zmienię, więc nie próbujcie… To może ulec przemianie, ale na skutek ważnych wydarzeń w życiu, a nie komentarza na FB.

Globalna pandemia – definicje

Pandemia COVID-19 to obecnie numer jeden w dyskusjach, podsumowaniach roku… jesteśmy już tym zmęczeni, ale ja też coś napiszę. Nie będę wdawać się w szczegóły, bo byłby to bardzo długi wpis. Wszystkie niezgody powstałe wokół korony to problem podstawowych definicji. Czym jest pandemia? Czy obecnie żyjemy w jej stanie? W mojej definicji dziś nie ma pandemii jakiejś groźnej choroby. Nie neguję choroby, ale neguję światową epidemię. Jeśli tego nie widzę to okazuje się, że dla mnie obostrzenia są zbędne, a wręcz bardzo szkodliwe.

Czy dbanie o starsze osoby to pozwalanie na życie i umieranie w samotności? Czy dbanie o własne zdrowie to siedzenie w domu i obawa przed wirusami i bakteriami? Co oznacza dbać o innych i siebie? Definicje są niejednoznaczne, bardzo różne.

Mogłabym mnożyć te przykłady, ale temat covida już mnie bardzo męczy. Dlatego na tym skończę i przejdę dalej do wolności, którą niektórzy tak chętnie dają sobie odbierać w imię strachu. Jednak w pewnych sytuacjach wychodzą na ulicę i o coś walczą.

Wolność

Wolność to bardzo trudny temat, już kiedyś o nim pisałam. Przez niektórych zostałam mocno skrytykowana za ten wpis, ale wciąż nic się nie zmieniło (odsyłam do wpisu, nie będę się powtarzać). W tym roku ludzie dali sobie odebrać wolność, pozwolili zamknąć się w domach i zniszczyć swoje firmy. To mnie przeraża. A z drugiej strony ostatnio na ulicach było pełno kobiet, które walczyły o swoją wolność, czyli o możliwość zabicia swojego dziecka. Mamy problem z podstawową definicją słowa aborcja. Nie zgadzamy się w kwestii znaczenia wolności i mamy inne pojęcie o tym, kiedy zaczyna się ludzkie życie. Wszystko zależy jak nazwiesz dane zjawisko. Dla jednych aborcja to wolność wyboru, swoboda ciała, a dla innych to morderstwo. Łatwo manipulować tym tematem, bo jest bardzo trudny do zdefiniowania.

Rodzina

Tu wyjdzie moje kłamstwo, a może wcześniejszy brak odwagi, żeby napisać co naprawdę myślę. Zgadzam się z definicją słownikową słowa rodzina. Jest ona bardzo rozbudowana, więc nie będę jej tu przytaczać (odsyłam do definicji). Z takim tradycyjnym pojęciem tego słowa wiele osób się nie zgadza. Nawet walczą z tą definicją pokazując nam, że są inne rodziny. Są inne sposoby życia, ale one już dla mnie nie są rodziną. Dwóch panów nie jest dla mnie rodziną, ale mogą być kochającą się i dobrą parą. Przyznam się też, że kłóci się w mojej moralności, gdy dwóch panów wychowuje dziecko. Tak samo jak nie mogę się zgodzić, aby powiedzieć, że początek tego rodzicielstwa jest dobry. Jeśli dowiaduję się, że w Berlinie można sobie kupić dziecko czy wynająć surogatkę, to dla mnie jest to po prostu handel ludźmi. Możecie mnie wyprowadzić z błędu, bo mam nadzieję, że jest to fake news. Wiem, wiem, że można dziecko adoptować. Znam te wszystkie argumenty i nie musicie mi ich pisać. Na pewno lepsze od sierocińca jest wychowywanie w domu z dwojgiem kochających ojców, czy mam. Na pewno lepsza będzie para homoseksualna bez przemocy od pary heteroseksualnej z przemocą. Wiem, wiem… ale to nie jest dla mnie rodzina i raczej nigdy nie będzie normą.

Wiedza

Ten rok był również negacją tego co wiem. Okazuje się, że można mieć nieograniczony dostęp do wiedzy, a nie wiedzieć prawie nic. Definicje okazały się mieć różne znaczenia i nie być oczywiste. Tego nauczył mnie 2020 rok.

Na koniec tego trudnego wpisu dam Wam coś na uspokojenie i życzę Wam spokojnego 2021 roku! Obyśmy się dalej szanowali i lubili mimo odmiennych definicji.

PRZYRODA NA USPOKOJENIE 😉 – mi to zawsze pomaga

miłość

Wczoraj skończył się sezon serialu „Rodzina jest super”. Myślę, że warto go tu zareklamować i zachęcić Was do obejrzenia. Ja czekałam na każdy odcinek i wiele razy się popłakałam ze wzruszenia. Program też dał mi do myślenia i zachęcił do pracy nad swoją rodziną, którą uważam za super! Jednak są u nas jeszcze przestrzenie do doskonalenia i pewnie zawsze tak będzie, bo nikt nie jest doskonały.

rodzina jest super
Rodzina jest super

Rodzina jest super – zwykły serial o zwykłych ludziach

Mogłoby się wydawać, że ten serial będzie nudny. W Internecie szukamy treści niezwykłych, niecodziennych. Może jednak jesteśmy już zmęczeni cukierkowością, idealnością, wybitnością, która nas atakuje. Wszyscy chcemy być nietypowi i fenomenalni, a jesteśmy po prostu banalni. Nie ma w tym nic złego, zwykle życie jest wystarczające i piękne. To pokazał ten serial.

Cieszę się, że w czasach gdy walczy się z rodziną, odpowiedzialnością, ktoś pokazał, ze rodziny w Polsce mają się dobrze i że jest to ogromna wartość. Kobiety, które były bohaterkami tego serialu pokazały mi, że bycie mamą jest najlepszą karierą. Pomogło mi to w moich osobistych zmaganiach z niedowartościowaniem. Nie muszę brać udziału w pogoni za pieniądzem, awansem w pracy. Może w życiu chodzi o coś innego.

Cieszę się, że serial pokazał, że najważniejsza jest relacja między żoną, a mężem. Fundamentem rodziny jest miłość małżeńska i to było widać w każdym odcinku. W 9 odcinku Moniak i Łukasz powiedzieli, że najlepsze co można dać dzieciom to miłość między rodzicami i na drugim miejscu rodzeństwo (daleko na trzecim miejscu dobra materialne). To tak bardzo mi się spodobało. Widzę po Hance ile dało jej pojawienie się brata. To on nauczył ją ważnej rzeczy, którą odebrała jej choroba i pierwsze miesiące w szpitalu. Hania nie lubiła się przytulać, bała się bliskości. Próbowaliśmy to zmienić. Jednak dopiero Ignacy pokazał jej jak to działa i w końcu Hania chce się przytulać. Rodzina jest super!

Czego mi brakowało?

Jest rzecz, której mi brakowało w serialu i zupełnie rozumiem dlaczego tego nie było. Myślę, że celem serialu było pokazanie, że rodzina jest super i że duża liczba dzieci jest super. Pominięto rodziny, które składają się z samych małżonków czy 2+1. Nie znamy historii ludzi i nie wiemy, że matka jednego dziecka płacze w kącie, gdy pytają ją kiedy następne. Są też super małżeństwa bezdzietne. Chciałabym, aby to też pokazano. Chciałabym, aby ktoś wyszedł ze stereotypu, że ktoś ma jedno dziecko, bo jest egoistą albo małżeństwo nie decyduje się na dzieci, bo jest wygodne. To czasem też prawda, ale myślę, że częściej powody są zupełnie inne. Takie rodziny też są pełnowartościowe i są super!

Dziękuję Panu Krzysztofowi za ten serial! Dobra i piękna robota! Was zachęcam do wsparcia drugiego sezonu na portalu zrzutka. Warto wesprzeć wartościowe rzeczy!

PS: Może nas zgłoszę do następnego sezonu 🙂 😀

ludzie

Jestem szalona. Tak naprawdę powinnam napisać coś innego, ale nie umiem znaleźć słowa.

szalona mama

Definicje

Znowu spotkamy się z problemem definicji. Szaleństwo według słownika oznacza (źródło):

  • „postępowanie wykraczające poza przeciętne normy, zwyczaje”
  • „stan psychiczny człowieka niepanującego nad sobą”
  • „choroba umysłowa”
  • „hulanka, zabawa”

Być może pasuje do mnie to pierwsze znaczenie słowa szaleństwo. Niekoniecznie, bo trzeba by wyjaśnić co oznaczają normy. Dla każdego człowieka jest to co innego. Zapewne jest jakiś przeciętny przedział i dwie skrajne jego końcówki są zupełnie różne, ale wciąż mieszczące się w normie. Moje normy są gdzieś na którymś końcu skali, ale wydaje mi się, że wciąż pozostaję zwyczajna. Mam słowo! Jestem zwyczajnie szalona!

Zwyczajnie szalona – co to znaczy?

Gdy mnie spotkasz uznasz, że jestem zwykłą, szarą matką siedzącą w domu, ale gdy mnie poznasz zobaczysz, że to nie do końca prawa. Ta zwykła dziewczyna w dwa dni podjęła decyzję, że przeprowadza się do Anglii, po czym po niecałym roku wróciła, aby zrobić kurs instruktora survivalu i ogarnąć własne biuro podróży. Ta niewyróżniająca się Justyna wyszła za mąż za Tomka, którego nie znała nawet roku. Kupiłam też chatę w górach, nie mając pojęcia o co tak naprawdę chodzi – całe życie mieszkam w bloku. To w Pałoszówce pierwszy raz trzymałam w ręku kosiarkę, kosę, zobaczyłam jak wyglądają nasiona marchewki i tu nauczyłam się terenowej jazdy autem (nie umiejąc jeździć po mieście).

Dla mnie zwyczajne szaleństwo to robienie tego o czym się mówi. Ludzie często snują opowieści o tym gdzie będą i co zrobią, ale wciąż siedzą w tym samym miejscu. Ja długo mówię, czasem latami, ale przychodzi taki moment, że ciach prask i jest! Całe studia paplałam, że wyjadę za granicę i ciach przyszedł moment i wyjechałam. Marzyłam o swoim biurze, gadałam kilka lat o tym i proszę przyszła chwila, decyzja i jest (było). Opowiadałam, że jak spotkam tego jedynego to nie będę się zastanawiać tylko wezmę ślub. Ta historia trwała bardzo długo i jak tylko pojawił się Tomek to po 5 miesiącach stanęliśmy przed ołtarzem. Teraz latami będę mówić, ze się na stałe wyniosę z miasta i wiem, ze przyjdzie ten moment. Latami mówiłam, że zrobię sobie tatuaż…

Szalona w głupi sposób

Oczywiście w moim życiu były i są szaleństwa nie do końca mieszczące się w normie ogólnie przyjętej i nawet w moim systemie wartości. Mogłabym nazwać te szaleństwa błędami młodości lub chwili (piszę o teraźniejszości) i zapewne tak jest, ale z perspektywy czasu wcale ich nie żałuję. Widzę ile mnie nauczyły. Dzięki temu, że coś złego, głupiego (to też złe słowo) przeżyłam, staram się nie oceniać innych. Tak naprawdę nie wiemy kto co ma w sercu i jaką przeżył historię. Nie mogę rzucić kamieniem, skoro sama mam za uszami. Może dziwnie to zabrzmi, ale moje błędy nauczyły mnie tolerancji, gdy inni je popełniają. Myślę, że mówieniem komuś, że źle robi nie ma najmniejszego sensu. Wtedy potrzebna jest tylko obecność i akceptacja. Marzę o tym, aby być taką właśnie matką – mamą, która będzie umiała być obecna w życiu dzieci, gdy popełniają błędy, a nie osądzającą. Wielkie głupstwa, które popełniamy, potem zmienią się w lekcję. Cały czas piszę o szaleństwach, które nie robią krzywdy innym ludziom, bo to już inna sprawa. Nie piszę też o wielkich sprawach (np. ślub z nieodpowiednim człowiekiem).

Szalona na swój sposób

Ja po prostu lubię żyć tak jak chce. Mam dużo energii i śmiałości w realizowaniu swoich planów. Lubię swoje drobne szaleństwa. Uwielbiam to, że mój maż je akceptuje, a może kocha. Jestem szczęśliwa, że mój spokojny Tomasz potrafi i ma odwagę czasem być szalony razem ze mną! W końcu to on ożenił się z laską, z która spotykał się 5 miesięcy i kupił z nią 3 ha ziemi w górach.

Życzę Wam spokojnych i nieszalonych Świąt (odpocznijcie!) i szalonego roku 2021! Abyśmy w Nowym Roku mogli Żyć i cieszyć się wolnością i ludźmi wokół nas!

miłość, wdzięczność

Ostatnie moje poczynania na blogu pokazały mi, że najlepiej będzie jak wrócę do swojego ulubionego tematu, który wychodzi mi najlepiej! Jest to najważniejsza sprawa na świecie – miłość! Postanowiłam o niej znów napisać, bo w moje ręce, dzięki mojemu mężowi, trafiła doskonała książka – „5 języków miłości” Gary’ego Chapmana. Lektura zajęła mi dwa dni i ułożyła w głowie sprawy, o których już wiedziałam. Chętnie podzielę się z Wami najważniejszymi zagadnieniami poruszonymi przez Chapmana (jest on amerykańskim psychoterapeutą). Języki miłości to jest coś co trzeba znać, bo układa nam to relację w związku, relacje z innymi ludźmi i samym sobą.

Miłość to decyzja

Często o tym mówię i piszę, że miłość to wybór. Zakochanie to uczucie, które przychodzi niezależnie od nas. Prawdziwa miłość jest kwestią woli. Każdego dnia podejmujesz decyzję, ze będziesz kogoś kochać. Prawdziwa miłość to cudowna praca i wierność wyborowi, którego się dokonało ślubując miłość drugiej osobie.

języki miłości

Języki miłości

Miłość posługuje się różnymi językami. Nieporozumienia w małżeństwie wynikają zwykle z tego, że kończy się zakochanie, a małżonkowie nie nauczyli się swoich języków miłości. Gary Chapman wyróżnia 5 języków: „wyrażenia afirmatywne, dobry czas, przyjmowanie podarunków, drobne przysługi i dotyk”. Nie będę Wam opisywała poszczególnych języków, odsyłam do książki – naprawdę watro.

Nasza tajemnica

Tajemnicą naszego udanego związku (już nie będzie to tajemnica) jest to, że ja i Tomek mówimy tym samym językiem. Chapman zaznacza, że zdarza się to bardzo rzadko. Myślę, że nam przez to było łatwiej i dlatego tak szybko nam poszło – nie musieliśmy się uczyć swoich języków.

języki miłości - dobry czas nasz język miłości

Nasz język miłości

Nasz język miłości to dobry czas. Okazujemy sobie miłość przez dobrze spędzony razem czas i dobre rozmowy. Często wieczorem, gdy już dzieci śpią i komputery są wyłączone, my rozmawiamy na różne tematy. Uwielbiamy też aktywnie weekendy i dbamy o to, aby w naszym życiu się działo. To tłumaczy stan naszej chaty. Zamiast kosić trawę, remontować, my wolimy chodzić na spacery i patrzeć w słońce. Gdyby któreś z nas mówiło językiem drobnych przysług, chata na pewno dziś wyglądałaby inaczej… a nie, że wciąż od wiosny tego roku, kran w kuchni jest nie naprawiony. Ciągle są ważniejsze sprawy np. spacer na zachód słońca na polanę i kran nie jest priorytetem, bo przecież zimna woda się z niego leje, a ciepłą można zagrzać na piecu.

To też tłumaczy moje uczucia, gdy daje dzieciom wolny czas i nie organizuję im atrakcji. Wiem, że potrzebują czasem się zatrzymać i pobyć w domu, ponudzić się, pobawić same. Jednak ja czuje się wtedy jakbym nie okazywała im miłości. Na szczęście są też inne języki miłości, którymi warto czasem mówić. Musze się też nauczyć ich języka miłości. Może to wcale nie jest dobry czas. Dlatego warto w stosunku do dzieci używać każdego języka miłości, żeby widziało, który wybierze w dorosłym życiu jako swój wiodący.

Kompletnie nie przywiązujemy wagi do prezentów. Tu w teście na końcu książki wyszło nam najmniej punktów. Może to trochę dziwne, bo zajmuje się trochę tematyką prezentów i pisze o tym drugiego bloga – Podaruj dobry prezent. Jednak jak się w niego wczytacie, odkryjecie, że za najlepszy prezent dla drugiej osoby uważam dobrze spędzony czas. W samych prezentach najbardziej podoba mi się ich tworzenie (i znowu mamy dobrze spędzony czas na kreatywnym działaniu). Moja rodzina, przyjaciele wiedzą, że ode mnie dostaje się zrobione przeze mnie mydełka glicerynowe, czy musujące kule do kąpiel. Nie chodzi o sam prezent, ale o czas, który poświęciłam na jego zrobienie i to jest wyraz mojej miłości. Z siostrą też na urodziny wybieram się w góry czy na rower. Jej językiem miłości prawdopodobnie też jest dobry czas.

Języki miłości w relacjach z ludźmi

Językiem miłości, którym zwracamy się do małżonka, mówimy też do innych ludzi. U mnie to doskonale widać. Uwielbiam spędzać z Wami czas. Dlatego nie interesują mnie mówione szkolenia, wolę działać, tworzyć. Jeśli nie przyniosę Wam prezentu, nie zrobię dla Was drobnej przysługi to nie znaczy, że nie jesteście dla mnie ważni. Wolę Was zabrać na spacer i spędzić z Wami czas. Tak wyrażam miłość do świata i nawet do siebie. Wolę zamiast kupowania sobie sukienki (to też czasem mi się zdarza) pojechać na wycieczkę rowerową. Uważam, ze najlepsze co mogę sobie dać to odrobinę czasu na tworzenie, czy aktywność fizyczną. Dlatego tak lubię robić prezenty samodzielnie 🙂 – odpoczywam wtedy i wyrażam miłość do samej siebie. Tu wszystko pięknie się układa. Przemyślenia po książce pokazały mi, że żyję w dobrym w związku, mam dobre rację z innymi ludźmi i kocham samą siebie. Powiem do samej siebie: tak trzymaj!

A Ty jakim językiem miłości mówisz?

Chętnie z Wami o tym porozmawiam 🙂 i gorąco polecam książkę. Mogę pożyczyć po tym jak przeczyta ją mój mąż i siostra.

miszmasz

Przejrzałam wszystkie swoje listopadowe wpisy i nie znalazłam ani jednego wpisu o Polsce, Dniu Niepodległości, patriotyzmie… Nawet na 100 rocznicę w 2018 nie napisałam nic nadającego się do przekazania Wam. Zawsze uważałam się za Polkę. Naprawdę kocham ten kraj i jego mieszkańców. Uważam, że jest wśród nas wielu wspaniałych ludzi. Polska jest fantastycznym krajem do podróżowania. Ten rok pokazał mi, że nie jestem patriotą. Mimo tego, że zawsze dumnie nosiłam na mundurze harcerskim polską flagę i uważałam, że muszę brać udział w wyborach, bo za tą wolność Polacy przelali krew… teraz patrzę na to inaczej.

2020 – smutna lekcja historii

Polska biało-czerwona

W tym roku doświadczyłam czegoś zupełnie nowego…. poczucia, że ktoś mnie okłamuje i uporczywego poszukiwania prawdy. Najgorsze jest to, że jej nie znalazłam i nie mogę znaleźć. Okazuje się, że odpowiedzią na ten problem są słowa ks. Tischnera, że „prawdy są trzy: świento prawda, tys prawda i gówno prawda” albo jeszcze inaczej „moja prawda, Twoja prawda i żadna prawda”. Nie ma jednej uniwersalnej prawdy. Jedyną prawie pewną rzeczą jest to co spotyka nas i nasze najbliższe otoczenie. Czasem jednak i to jest nieprawdziwe.

2020 rok uświadomił mi jaka zakłamana jest rzeczywistość, w której żyjemy. To pozwoliło mi zupełnie inaczej spojrzeć na naukę historii. Ile tam musi być bzdur, uogólnień, wymysłów. W to co kiedyś wierzyłam, dziś zostało podważone.

Zawsze zachwycałam się czasami wojny, walką o niepodległość kraju. Podziwiałam walczących i ich poświęcenie. Myślałam, że jak będzie bitwa to pójdę się bić.

Wojna to kłótnia ludzi tam na górze, w której giną niewinni ludzie. Pewnie część walczących nawet nie wiedziała o co walczy i po co. W tym miejscu przychodzą mi na myśl cmentarze wojenne z I wojny światowej, których jest pełno w Beskidach. Na tych cmentarzach leżą koło siebie żołnierze różnych narodowości, często z przeciwnych wojsk…. Tak naprawdę to nie było ważne o co walczysz, po jakiej stronie. Wszyscy i tak nie żyją i leżą obok siebie w czarnej ziemi. W wojnie nie ma nic pięknego, nie ma patosu, honoru, jest tylko bezsens i śmierć.

Dziś bym nie walczyła. Chroniłabym własną dupę i swoich bliskich. Czyja była by to wojna? Czym jest Polska? Czy jesteśmy tym, co reprezentuje nasz rząd? Bandą imbecyli…

Niektórzy źle mnie zrozumieli – walczyłabym, ale w inny sposób i pytanie w której wojnie. Boje się, że walka będzie inna i trudno będzie rozpoznać kto w niej jest przyjacielem, a kto wrogiem… Będę walczyć za wolność swoją, swoich bliskich, swoich przyjaciół czy ludzi, którzy zgłoszą się po pomoc. Zastanawiam się tylko czy będzie to wojna przeciw Polsce. Jeśli Polska jest systemem, który wydaje mi się, że idzie w złym kierunku. Pytanie kim/czym jest Polska. Dla mnie Polska to mój dom i za ten dom będę walczyć. W odzyskaniu Niepodległości kluczowe wydaje mi się to, że ludzie przez 123 lata, kiedy Polski nie było na mapie, mili ją w sercu. Polska była ich domem, mimo tego, że żyli pod zaborami. A co jeśli już straciliśmy Niepodległość? Może Polska jest na mapie, ale już dawno sprzedana bankom, zagranicznym inwestorom, korporacjom… Za jaką Polskę będę walczyć? Za jaką wolność warto walczyć?

Kiedyś wierzyłam, że obecny rząd ma jakąś cząstkę polskości, że Polska jest dla niego ważna. Dziś czuje się oszukana i okłamana. Patrzę jak sprzedają nasz kraj i serce mi krwawi. Ale nie dlatego, że ktoś wylał krew za wolną Polskę… bo wiem, że to są puste słowa, jak całe lekcje historii. Oni walczyli, bo nie mieli wyjścia, w durnej wojnie wymyślonej przez jakiegoś oszołoma. Moje serce krwawi, bo widzę, że moja wolność jest narażona. Zastanawiam się co wymyśli kolejny oszołom w tej historii i co zapisze się na kartach dziejów: które kłamstwo?

Polska – czym dla mnie jest?

Na szczęście Polska nie jest dla mnie rządem. Chociaż oni reprezentują nas na świecie i powinni dbać o nasze interesy. Nie będę ich teraz oceniać, bo nie wiem jakim byłabym politykiem. Nie chce być na ich miejscu i nie chce sprawdzać czy dla pieniędzy byłabym w stanie sprzedać swoich rodaków, a może cena jest inna. Może za bohaterem narodu – wielkim Mateuszem stoi seryjny samobójca. Nie wiem… Trudno mi uwierzyć, że można tak kłamać dla pieniąchów, interesów. Nie będę spekulować.

Widzę Polskę w oczach moich dzieci, czuję ją w dłoni mojego męża, słyszę w życzliwych słowach moich bliskich. Polska to moje miejsce, w którym żyję. To moje podróże, wspomnienia i moja przyszłość. Za taką Polskę będę walczy na swój sposób… ale nie w wojnie jakiegoś oszołoma.

miłość

Miałam milczeć… ale skoro kobiety zabierają głos to ja też opowiem Wam historię. Jest mi smutno. Chyba muszę Wam wyjaśnić dlaczego nie walczę. Zawsze chciałam być na pierwszej linii frontu.

Krótka historia jakich wiele.

Dwoje ludzi zakochuje się, biorą ślub. Pojawiają się dwie kreski. Może trochę z zaskoczenia, bo chcieli się jeszcze sobą nacieszyć. Tak już z tą miłością jest, że rodzi się z niej coś więcej, ktoś więcej…

Kolejna wizyta u lekarza i mamy wyrok. Wasze dziecko nigdy nie będzie chodzić, prawdopodobnie będzie upośledzone umysłowo, nigdy nie usłyszycie jego śmiechu i nie powie mamo, tato. Tego nie da się leczyć, trzeba się pozbyć. Będziecie tylko cierpieć i patrzeć na cierpienie Waszego dziecka.

Na szczęście to nigdy się nie wydarzyło. Nie było tej rozmowy. Wyrok zapadł po urodzeniu. Nikt nie dał rodzicom wyboru, bo ktoś nie dopatrzył się poważnej wady neurologicznej.

Dziś dziecko z tej historii jeździ na rowerze, śpiewa. Dziecko z tej historii to moja córka. Jej choroba nauczyła mnie bardzo wiele i sprawiła, że jestem lepszym człowiekiem. Umiem walczyć, jestem odważna, mocna i znam sens życia.

Zawsze myślałam, że kompromis aborcyjny jest dobry, bo nie wolno nikogo zmuszać, trzeba dać wybór. Dziś myślę o tych wszystkich nienarodzonych Hankach, bo ktoś się pomylił w diagnozie albo się nie pomylił, ale mózg może wiele.

… bo ktoś powiedział rodzicom, że są za słabi i sobie nie poradzą.

Kompromis aborcyjny jest tylko kompromisem. Ma wady. Może gdyby popracować nad lepsza pomocą dla rodziców dzieci chorych, dać im możliwość samorozwoju, pracy, stworzyć warunki i wtedy dać wybór, kobiety wybierałyby inaczej… A może gdyby stworzyć odpowiedni system można by go zaostrzyć, nie teraz… teraz to tylko przykrywka dla innych spraw i cel jest inny.

Zastanów się o co walczysz…

Patrzę na te gniewne kobiety, które tak smutno wyglądają… i sprawdzam o co walczą. Może mają rację. Trzeba protestować jeśli każe nam się rodzić martwe dziecko i traktuje jak inkubator… Czytam te straszne historie i oglądam zdjęcia zdeformowanych płodów. Mają rację. To jedna strona medalu, drugą opisałam Wam wyżej (można ją rozwiązać inaczej niż zakazem: lepsze i bezpłatne badania prenatalne, inna rozmowa z rodzicami itd…). Wchodzę na oficjalną stronę Strajku Kobiet i czytam postulaty. Nie napiszę wulgarnie. Czuję się kobietą i mam wybór i nie wypada mi brzydko mówić. One walczą o „dostęp do bezpiecznego przerywania ciąży”. Tam nie ma ani słowa o tym, żeby usuwać ciążę w jakimś wypadku…. One walczą o aborcję w każdym przypadku. Przecież zawsze mają wybór… seks jest wyborem każdej z nas (pomijam gwałty).

Jeśli miałabym stanąć po jakiejś skrajnej stronie w tej sprawie to jestem za życiem! Zawsze będę za życiem!

Mam prawo do wyrażania swojego zdania. Nie narzucam Wam mojego zdania, chciałam je tylko wyrazić. Z szacunkiem myślę o kobietach, które musiały wybrać. Modle się ze te kobiety, które dokonały aborcji i nigdy ich nie potępiałam. To jest historia każdej z nich i cierpienie każdej z nich. Nie znam ich życia i nie jestem na ich miejscu i nie wolno mi ich oceniać, a tym bardziej odbierać wyboru.

ludzie, miłość

Mamy z Tomkiem zupełnie zwykłe życie. Gdyby nas zaprosić na jakiś festiwal, prelekcję nasza opowieść byłby nudna. Jesteśmy nieskomplikowani i prości.

zwykłe życie

Po wielu rozmowach, godzinach spędzonych z różnymi ludźmi (często zdecydowanie ciekawszymi od nas) myślę, że dziś poszukuje się tej normalności i braku złożoności. Jednak niewielu wie, że tego szuka. Z każdej strony atakują nas, że zwykłe życie jest dla nudziarzy, szaraków…. Wmawiają nam, że tylko poznając dalekie zakątki świata będziemy mądrzejsi, bardziej tolerancyjni, otwarci i lepsi. Uprawiając nietypowe sporty będziemy ciekawsi. Musimy czytać książki o samorozwoju, oglądać mądre filmy i mieć nietypowe hobby. Niezwykła praca np. wymyślanie niesamowitych gier komputerowych, strategii jak sprzedać kolejny produkt da nam poczucie sensu i będziemy coś warci (chociażby tyle co nasza wypłata). Zarobione pieniądze pozwolą nam pokazać się. Wiem, co piszę. Zdarza mi się popaść w gorszy humor jak myślę, o tym, że „tylko” wychowuje dzieci i czasem jestem gospodynią w chacie w górach. Powinnam mieć ciekawsze życie, zarabiać pieniądze i mieć pracę, którą mogę się chwalić…. a może nie? Może kształtowanie młodego człowieka, bycie dobrą żoną i bycie dla ludzi ma większy sens.

niezwykłe życie

Mam kumpla z lat szkolnych, który ma niezwykłe życie. Jest podróżnikiem. Kiedyś bardzo się lubiliśmy. Dziś nie jestem w kręgu jego zainteresowań. Dziś myślę o nim ze smutkiem i gdzieś coś we mnie mówi, że nie żyje on swoim wymarzonym życiem.

Można znać ludzi z całego świata. Mieć znajomych w wielu krajach. Ciągle spotykać nowe osoby, ale tak naprawdę nie znać nikogo. Można zadzwonić do ludzi z Meksyku i mieć gdzie spać i z kim się bawić, ale tak naprawdę nie stworzyć głębszej relacji. Można wieczorem kłaść się do łóżka i płakać z samotności. Mimo tego, że zna się ludzi z każdej strefy czasowej.

Spotkanie z drugim człowiekiem to najwyższa wartość. Jednak może nie liczy się egzotyczność tego wydarzenia, ale jego jakość i głębia. Czasem rozmowa na tarasie w Pałószówce będzie ważniejsza niż spotkanie z tubylcem w Amazonii.

Można mieć wiele domów na każdym kontynencie, ale być bezdomnym.

Można żyć wymarzonym życiem, o którym pisze się książki, opowiada na prelekcjach, tworzy się filmy, ale być nieszczęśliwym. Bo wciąż wmawiają nam, że zwykle życie jest do bani i nie wypada nam być szczęśliwym nudziarzem z jedną żoną i jednym domem, do którego się wraca. Wciąż uciekamy przez rutyną dnia codziennego (to też jest wyzwanie) i szukamy wrażeń. W tym samym czasie nasze szczęście leży gdzieś pod wycieraczką w małym miasteczku w Polsce.

zwykłe życie jest wystarczające

Okazuje się, że zwykłe życie wystarczy, aby być spełnionym i szczęśliwy. Moim marzeniem jest, że kiedyś w mojej chacie będę mogła wciągać nosem zapach świeżej pościeli, gdy będę Wam ścielić łóżko. Chce gotować, haftować, malować, uprawiać warzywa, doić kozę, dzielić się zwykłością swojego dnia z innymi i po prostu żyć.

Czuję też, że mam to co jest w życiu najważniejsze: miłość małżeńską, rodzinną i miłość do świata, ludzi. Każdy mądry Wam powie, że w naszych podróżach: tych stacjonarnych – życiowych i dalekich (egzotycznych wyprawach) najważniejszy jest człowiek. Nie trzeba prowadzić niezwykłego życia, aby poznać sens naszego pobytu na Ziemi.

miszmasz

Pisałam Wam kiedyś o osiąganiu rzeczy niemożliwych. Jedną z nich było schudnięcie. Uznałam, że ostatnim etapem mojego rocznego pracowania nad utratą wagi (czeka mnie jeszcze praca nad sylwetką, więc to nie koniec) będzie post Dąbrowskiej. Jest to jedna z tych spraw, o których czytałam, myślałam, ale nigdy nie miałam odwagi zacząć. W podjęciu decyzji pomogła mi fantastyczna osoba – Gosia, która jest dietetykiem z zamiłowania i sama doświadczyła właściwości leczniczych odpowiedniego żywienia (można się z Gosią umówić na konsultacje). Pierwszy raz w chacie Gosia odwiedziła nas w czerwcu i od tego czasu uzależniliśmy się od najpyszniejszego śniadania – jaglanki (tego na poście brakuje mi najbardziej) i jemy zdecydowanie więcej warzyw i orzechów. Dziękujemy! Pierwsza wizyta Gosi nie tylko zmieniła nasz jadłospis, ale ubogaciła naszą rodzinę o cudowną przyjaźń.

Po co się odchudzać, gdy dziś wszyscy nam mówią, że mamy siebie akceptować właściwie bez krytycznie.

Zawsze dobrze czułam się we własnym ciele. Nie miałam kompleksów. Jestem też zdania, że nie ma znaczenie ile ważysz, ale jakim jesteś człowiekiem. Życie jest za krótkie, żeby się martwić dodatkowymi kilogramami. Jest tyle ważniejszych spraw np. zdrowie. Właśnie w zdrowym ciele zdrowy duch. Teraz gdy ważę 20 kg mniej niż rok temu, czuje się zdecydowanie zdrowsza i zdecydowanie bardziej kobieca. Jestem też silniejsza psychicznie. Czuje się wolna, bo nie muszę już zjeść czekolady. Odchudzenie to doskonała praca nad sobą.

To jest najlepsze podejście do odchudzania. Nie chodzi o utratę wagi, bo jestem brzydka i „nikt mnie nie kocha”. Jestem piękna i kochana i chce być zdrowsza fizycznie i psychicznie. Jestem wolna i silna i mogę zapanować nad apetytem. Chce się rozwijać i mogę podjąć się tej pracy nad własnym charakterem. Gdy podejdziemy do tego pozytywnie to będzie łatwiej. Odchudzanie zaczyna się w głowie.

Post Dąbrowskiej

To cześć mojej pracy nad sobą. Zawsze, gdy czytałam o tym poście, myślałam to nie dla mnie i nie dam rady. To mnie zdemotywowało. Ja nie dam rady? Schudłam już 15 kg, więc na pewno sobie poradzę.

Jest jeszcze jeden powód. Każdy kto się odchudzał to wie, że najłatwiejsze są pierwsze 2 kg. Analogicznie najtrudniejsze są 2 ostatnie kilogramy. Czułam, że jak chce dobić do 20 kg mniej muszę podjąć radykalne kroki. Udało się i jest 5 kg mniej. Niektórzy mają bardziej spektakularne efekty, ale ja jestem na końcu swojego odchudzania, gdzie każdy kg jest coraz trudniejszy do zrzucenia.

Próbowałam różnych diet i ta jest dla mnie najlepsza (chociaż to nie dieta odchudzająca, ale post leczniczy). Nie lubię trzymać się określonego jadłospisu. Na poście Dąbrowskiej jesz ile chcesz i co chcesz z grupy dozwolonych produktów: warzywa (bez ziemniaków, batatów, strączków), jabłka, cytryny, grejpfruty (+ niektóre źródła podają, że jagody w małych ilościach). Można te produkty piec, gotować, wyciskać soki, jeść na surowo. Można używać przypraw. To daje nam wiele możliwości i uczy kreatywności w kuchni. Na Internecie jest mnóstwo przepisów. U mnie hitem jest spaghetti z cukinii i marchewki z sosem z kalafiora i przecieru pomidorowego, krem z ogórka kiszonego i krem z buraków. Ratuje mnie też gotowane leczo – dziś zjadłam ze świeżym ogórkiem i pietruszką. To bardzo kolorowa dieta i smaczna.

Okazało się, że najbardziej brakuje mi jaglanki na śniadanie i, że kalafior jest dobry. Tęsknie trochę za olejami w sałatce, kawą, orzechami, serami i jajkiem. Nie brakuje mi mięsa, chleba i słodyczy.

Uwaga! Pierwsze 2 dni są najgorsze. Organizm oczyszcza się z toksyn i człowiek czuje się jak na kacu – senny i z bólem głowy. Warto przejść te pierwsze dni, bo potem jest już dobrze, a nawet podobno bardzo dobrze. Ja czuje się normalnie. Mam dużo energii, jeżdżę na rowerze, spotykam się ze znajomymi. Myślę, że to dlatego, że ogólnie jestem zdrowa i post nie miał mnie z czego leczyć. Chodziło bardziej o pracę nad sobą, schudnięcie i profilaktykę. Myślę, że 14 dni wystarczy. W poniedziałek jem na śniadanie jaglankę. Hura! Teraz wiem, że post Dąbrowskiej jest dla mnie i może będę go powtarzać.

Zauważyłam też jeszcze jeden objaw: zaczęłam zapamiętywać sny i pominę fakt, że w pierwsze dni śniło mi się jedzenie 😉 …

i trochę kolorów na koniec

ludzie

Są takie wydarzenia, które nas uczą, pokazują co jest ważne. Czasem lekcja życia przychodzi z zaskoczenia. 10 września zmarł Pan Józef. Był zwykłym człowiekiem gór – silny, życzliwy, z poczuciem humoru, prosty. Był mocno związany z naszą chatą – tu na Kretówkach się urodził i właściwie całe życie gdzieś tu się kręcił. Mieszkał w Głębokim w pierwszym domu od chaty, gdy schodzi się ścieżką Pana Józefa, bo on właściwie wydeptał tą drogę. Umarł po długiej chorobie, na którą nigdy się nie skarżył. W tym roku był u nas na górze i ściął suche drzewo, był energiczny jak zwykle i w sumie nikt nie zauważył, że powoli odchodzi. Tacy ludzie nigdy nie myślą o sobie i swoich słabościach.

lekcja życia

Ostatnia rozmowa

Pod koniec sierpnia Pan Józef przyszedł jak zwykle i usiadł na ławce pod chatą. My rzuciliśmy to co robiliśmy w tym czasie i zatrzymaliśmy się z Panem Józefem. Staramy się zawsze mieć chwilę dla innych.

Gdybym wiedziała, że to ostatnia rozmowa trwałaby ona dłużej i zrobiłabym zdjęcie z Panem Józefem (mam o to do siebie ogromne pretensje, ale Pan Józef zawsze był przy chacie i na pewno jest dalej i chroni to miejsce z góry)… To była znacząca rozmowa. Zwykle gadaliśmy o chacie i błahych sprawach, a w to sierpniowe popołudnie mówiliśmy o małżeństwie. Pan Józef opowiadał, że są 55 lat po ślubie i nie wyobraża sobie dnia bez Pani Marysi. To jest lekcja życia, to jest właśnie świadectwo prawdziwej miłości. Jest w tym coś niezwykłego i ciepłego, bo tą miłość można było wyczuć u nich w domu. Chyba każdy dobrze się tam czuł, co potwierdziło wiele osób na pogrzebie. Widać było między nimi harmonię i można było poczuć się otulonym miłością małżeńską tych dwojga starszych ludzi.

Pogrzeb – lekcja życia

W sobotę odbył się pogrzeb. Ani ja ani Tomek jadąc na to wydarzenie nie spodziewaliśmy się, że czyjaś śmierć może uczyć życia. Często jest tak, że gdy kogoś zabraknie to dopiero zauważamy, że był… i jaki był.

Na uroczystość pogrzebową przyszło bardzo wiele osób z okolicy i nie tylko. Pojawili się nawet politycy np. Minister Obrony Narodowej. Msza była piękna i wzruszająca. Chyba każdemu obecnemu zakręciła się w oku łza. Wielu ludzi chciało pożegnać prostego człowieka, jakim był Pan Józef. Nie był bogaty, pięknie ubrany, nie miał drogiego samochodu i nie był nikim znanym. Dlaczego przyszło tylu ludzi, a niektórzy przyjechali z daleka? Pan Józef był. Jego życie było kwintesencją bycia, a nie posiadania. Jego życie jest odpowiedzią na pytanie być czy mieć. Był człowiekiem, który zawsze miał czas dla innych, służył swoim życiem drugiemu człowiekowi i Bogu. Był bardzo skromny. Jeździł na starym rowerze, chodził w gumofilcach, starych swetrach. Myślę, że po prostu patrzył sercem i to co było na zewnątrz nie liczyło się dla Niego. Znał wielu ludzi, bo kochał ludzi, nie oceniał ich, słuchał, rozmawiał i był obecny.

Tematem tej lekcji jest pytanie co jest najważniejsze w życiu. Nie pieniądze, wielki dom, sława, władza, podróże, ale proste życie dla innych.

Chciałabym, aby mój pogrzeb wyglądał właśnie tak jak pogrzeb Pana Józefa, który pewnie właśnie uśmiecha się do mnie z Nieba.

miłość

7 lat po ślubie, rodzina
7 lat po ślubie

7 września 2020 to nasza 7 rocznica ślubu. Minęło już 7 lat. Czas jest niezwykły. Z jednej strony wydaje mi się, że przeleciało tyle lat w takim szybkim tempie, a z drugiej strony zadziwia mnie ile zdążyło wydarzy się w naszym życiu i te 7 lat to bardzo długo. Tomek w tym czasie stał się częścią mnie. Mimo to wciąż mnie zachwyca i czasem budzę się z tym wspaniałym uczuciem niemożliwości – spełnionego cudu. Wydaje mi się, że zawsze był i jest dla mnie najważniejszy. Nie pamiętam już dni bez niego, a to tylko 7 lat. Jest moim prawdziwym przyjacielem. To było bardzo intensywne i dobre 7 lat.

7 lat miłości

W czasie trwania naszego małżeństwa dużo się wydarzyło. Owoców tej miłości jest wiele. Mamy dwójkę dzieci. Przeżyliśmy chorobę córki i ją przezwyciężyliśmy. Staliśmy się gospodarzami pięknego miejsca w górach, dzięki któremu możemy spotykać innych ludzi i dzielić z nimi swoją historię. Ja zdążyłam zamknąć swoją firmę, skończyć kurs i zdać egzamin na przewodnika beskidzkiego, zrobić studia podyplomowe i rozwinąć nową pasję. Nauczyłam się jeździć samochodem i schudłam 15 kg (w końcu mogę wejść w swoją suknie ślubną). Tomek został kierownikiem i założył bloga o automatyce. Dzieci pięknie rosną i zdobywają z nami górskie szczyty. Kupiliśmy większe mieszkanie i podjęliśmy trudną decyzję, że na razie zostajemy w mieście. Spotkaliśmy wielu ludzi na swojej drodze i wiemy, że nasza miłość ma na nich wpływ. Tak jak my uczymy się i czerpiemy energię od innych. Dobre małżeństwo to nie tylko ona i on, ale również osoby, które ich otaczają.

To co najważniejsze

Ostatnio dużo z Wami rozmawiałam. Obserwuję świat wokoło i wyciągam jeden wniosek. Wszystkim ludziom tak naprawdę chodzi o to samo. O poczucie przynależność, akceptację. Wszyscy chcą miłości. Ma ona różne oblicza i powołanie do miłości można realizować na wiele sposobów. Jest też trudna, dlatego tak wiele osób sobie z nią nie radzi. Nic dziwnego, że to co jest najważniejsze w naszym życiu dużo kosztuje, wymaga wysiłku, cierpliwości i pracy. Tak łatwo też miłość pomylić z jej fałszywą namiastką. Czy mam receptę na miłość? Chyba nie… Wiem tylko jak to działa u nas. Każdy jest inny i każdy ma inną drogę do miłości.

W naszą 7 rocznicę ślubu życzę Wam takiej zwyklej, niezwykłej miłości!

W tą kolejną rocznicę dziękuję mojemu mężowi za nasze życie! Dziękuję Bogu, że pozwolił nam się spotkać i wciąż nas prowadzi naszym szlakiem przez góry, doliny i równiny!

7 lat małżeństwa