Dziś na pewno nie są moje wymarzone Święta, bo spędzam je sama w domu z Ignasiem, który ma wysoką gorączkę. Może Ignaś ma jak ja i wie kiedy można odpuścić, nie iść do przedszkola i mama ma wolne. Piękna wiosna tej zimy zachęca do spacerów, ale siedzę, oglądam filmy i jem pierogi z jagodami zbieranymi latem niedaleko chaty. Doglądam Ignasia i myślę, co bym chciała.

Do tej pory rzadko zastanawiałam się co chce, jakie są moje potrzeby. Nauczyłam się chować smutek, zmęczenie, swoje zmartwienia i widzimisie i chyba zakopałam to tak głęboko, że wydawało mi się, że tego nie ma. Znalazłam też sposób, żeby czasem to zagłuszyć, ale na to wyznanie nie jestem gotowa. Chyba też czuję się samotna. Dziwnie to brzmi, bo mam cudowną rodzinę i mnóstwo dobrych ludzi wokół siebie. Ostatnio zrozumiałam to poczucie osamotnienia. Ciężko mi Was wpuścić tam, gdzie Was potrzebuję. Nie umiem prosić o pomoc i wyrażać swoich pragnień. Ktoś zasugerował mi, że robię dla innych ludzi to, co sama bym chciała dostać, jak być traktowana. To jest dobry klucz. Są przy mnie takie osoby, które potrafią bez słowa wejść w moją rolę, ale to rzadkość i nie jest to normalne. To moje zadanie, aby umieć czasem poprosić. Będę się tego uczyć. Może dzięki temu będę mniej zmęczona i uniknę zgorzknienia, które pewnie mnie czeka, jeśli nie wprowadzę zmian.

Wiele lat temu miałam okazję poznać i chwilę żyć z cudowną rodziną z Jarosławia (kto mnie zna, wie o której rodzinie mówię). Kiedyś w święta właśnie napisałam do nich, że chciałabym aby moja rodzina była podobna do nich. Dziś rozumiem co mi się w nich tak podobało – to chyba była jedna z tych najbardziej zdrowych rodzin jakie znam. Każdy w tym domu był równie ważny i każdy umiał wyrażać swoje potrzeby i je realizować. Zawsze mówiłam, że w tamtym domu każdy był pełnowartościowym członkiem wspaniałego systemu jakim jest rodzina. Tego będę się uczyć!

To teraz czas na wymarzone Święta – SPA, basen, restauracja i 5* hotel 😉 żartuję!

W swoim sercu pielęgnuje wizję spędzenia Świąt Bożego Narodzenia w chacie, w zaśnieżonym lesie. To będą Święta, gdzie każdy się zaangażuje. To będzie Wigilia poprzedzona długim spacerem po górach (bo już wszystko będzie gotowe wcześnie), po którym ciepły barszcz będzie smakował wyśmienicie. To będzie kolędowanie przy ognisku na przełęczy o 24. To będą przemyślane prezenty – niespodzianki. Może w końcu dostanę wymarzoną sukienkę od męża (a link mu tu zostawię 😉 dla ułatwienia). Chciałabym, aby w te wymarzone Święta w moim domu nie zabrakło bliskich mi osób (również tych spoza rodziny). Może ktoś zaskoczy mnie długo wyczekiwanym powrotem do mojego życia? Chciałabym, aby moje Święta odzyskały to co najważniejsze – Boga, który gdzieś zagubił się pośród filmów o magi świąt. Może ten nowonarodzony Bóg jest bliżej niż myślę. Trzeba Go umieć zauważyć w opłatku, w przyjacielu, w uśmiechu drugiego człowieka, a nie czekać na świąteczny cud.

Życzę Wam, abyście umieli zauważyć codziennego Boga (lub łaskę (dla tych, którzy w Boga nie wierzą)) w swoim życiu i umieli odpocząć, odpuścić nie tylko w Święta…

Kompletny brak aktualnych świątecznych zdjęć, więc będzie zimowa chata (foto: Grzegorz Szarek, sylwester 2016) i zima 😉

Po długim czasie milczenia mam ochotę pisać, a może właściwie wygadać się. Będzie to wpis terapeutyczny. Może jesteś gdzie w podobnym punkcie co ja i szukasz swojej drogi, zastanawiasz się jakie są Twoje zdolności. Zapraszam – jest możliwość, że znajdziesz jakieś pytanie, które powinnaś/powinieneś sobie zadać. Gdzieś pojawi się odpowiedz.

Czy ja mam jakieś zdolności?

Wczoraj wieczorem Hania zadała mi pytanie czy jestem nikim, bo nie chodzę do pracy jak tata. Proste dziecięce myślenie, a trochę sprawia przykrość. Dziś rano – zimno, korki, Ignasia rower ma flaka, godzina już taka, że nie zdążymy do przedszkola na śniadanie, muszę ciągnąc ze sobą Hanię, bo ma na popołudnie i nie zostaje jeszcze sama w domu – mam ochotę wyć i myślę o tym, ile bym dała za to, żeby być teraz w pracy.

Wróćmy do początku.

Zawsze widziałam co chce robić. Wyobrażałam sobie siebie jako kobietę, która robi to co kocha. Chciałam prowadzić wycieczki, jeździć samochodem terenowym, chodzić w spódnicy po górach, uczestniczyć w niesamowitych projektach, pracować w drużynie, zajmować się survivalem, ziołami, prowadzić warsztaty, mieć chatkę w górach i SPA. Mała część planów się spełniła. Studiowałam geografię ze specjalizacją turystyka, otworzyłam firmę z wycieczkami i warsztatami. Zrobiłam kilka babskich wyjazdów i warsztatów. Prowadzenie swojego biznesu jest trudne. Najtrudniej znaleźć klientów. Jeśli ktoś Ci już zaufa to jest łatwiej. Wiem też, że jestem dobra w organizacji czasu innym i w kontaktach z ludźmi.

Zawsze też chciałam być mamą i mieć rodzinę. Dlatego, gdy ponad już 8 lat temu pojawiła się Hania i jej choroba, to zostałam w domu. Dziś wiem, że to nie był wybór. Tak miało być. W tamtym momencie to była jedyna dobra droga. Było mi trochę łatwiej, bo ja lubię być gospodynią. Jestem świetna w sterowaniu życiem rodzinnym. To są moje zdolności właśnie – ogarnianie kalendarza, wycieczek, czasu wolnego, dodatkowych zajęć. Podobne rzeczy robiłam prowadząc firmę. Wracając do Hani pytania – nie jestem nikim, ale jak nazwać moje zdolności. Łatwo opowiedzieć kim się jest, gdy ma się konkretny zawód i konkretne umiejętności. Moja siostra jest malarką. Jej talent jest widoczny, ma definicję. Tomek jest programistą. Ja?? … maluję kamienie, robię mydełka i musujące kule, prowadzę chatę w górach, umawiam dentystę, gotuję obiad, smaruję masłem kromkę, napisałam książkę dla dzieci…

Praca

Naprawdę trudno wrócić po takiej przerwie do pełnej aktywności zawodowej. W tamtym roku szkolnym prowadziłam warsztaty z robotyki po szkołach i byłam nauczycielem geografii online, ale to nie to.

Czasem myślę, że chciałabym po prostu iść do tak zwanej normalnej pracy. Wyjść rano i wrócić po 16 i pozwolić sobie na odpoczynek, nową sukienkę (do pracy), zjedzenie batonika, bo zasłużyłam. Nie musiałabym mieć porządku, ciepłego obiadu, zrobionych zakupów, bo bym pracowała. Mogłabym prosić o pomoc, o czas dla siebie. Może powinnam spróbować albo nie. Lubię swoje życie, wolność i jestem ciągle zajęta. Tylko czasem nie umiem tego docenić i nie widzę tego co robię. Może to kwestia pieniędzy. Łatwo przelicza się godziny pracy na zarobki. A co jeśli Twoja praca nie daje realnych liczb na koncie? Jeśli Twoją zapłatą są np. wolne weekendy, bo nie trzeba ich poświęcać na sprzątanie, rzeczy, których nie udało się zrobić w tygodniu.

Moje plany, moje zdolności

Chce rozwijać się zawodowo. Mam ogromne szczęście, że mogę być między domem, a pracą – pasją. Czasem udaje mi się zorganizować wymarzoną wycieczkę i poprowadzić ulubione warsztaty.

Jestem w takim miejscu, gdzie powoli odzyskuję siebie i czas zdecydować co tak na prawdę chce robić. Przypominam sobie początek postu i wracam na swoją drogę zawodową – może już bardziej realnie i proszę niech się dzieje – warsztaty kosmetyczne, wycieczki krótkie (na te dłuższe trzeba poczekać). Na babskie wyjazdy, większe projekty przyjdzie jeszcze czas. Wiem, że kiedyś Pałoszówka stanie się moim wymarzonym miejscem pracy. Będzie łąkowe SPA, warsztaty leśne. Już dziś Pałoszówka jest miejscem przyjmowania gości i tworzenia, wspólnego gotowania, malowania, rozmów. Jestem na dobrym szlaku! Proszę Was też o wsparcie – może macie miejsce, w którym można mnie polecić albo pomysł na współpracę.