Dziś Dzień Dziecka i chciałam Wam wszystkim złożyć życzenia, abyście zawsze mieli w sobie dziecko. To dobre dziecko, które jest ciekawe, dociekliwe, radosne i posiada umiejętność cieszenia się z małych rzeczy. Życzę Wam, abyście przeżywali codzienność swojego dorosłego życia jak dziecko, które traktuje każdy dzień jak najbardziej ekscytującą przygodę. Gdy zdarzy Wam się gorszy dzień, mały upadek to wstawajcie jak dzieci z ufnością i szybko wymazujcie złe chwile z pamięci. Proszę wyrzucie z siebie małego urwisa, który jest kłótliwy i czasem płacze bez powodu.

Fajnie być dorosłym 🙂 Dzień Dziecka

Dorośli zawsze mówi mi, że dzieciństwo to najpiękniejszy okres w życiu. Mi dobrze jest teraz i tu gdzie jestem. Czuję się uwolniona od rozterek małego dziecka, nastolatki. Pracuję z dziećmi i obserwuję ich cierpienie z byle powodu, bo on się nie uśmiechną, bo zdarłam kolano, bo ona powiedziała, że jestem głupia. Nam się wydaje to błahe, a pamiętacie jak wypłakiwaliście się w poduszkę, bo ona bardziej lubi tamtą, a ten nie zaprosił mnie na urodziny.

Nie jestem też zawsze zbyt poważna, umiem wydobyć z siebie dziecko, które ma marzenia, nie poddaje się i widzi bardziej możliwości niż przeciwności.

Każdy etap życia może być ekscytujący :). Mam nadzieję, że to myślenie mi się nie zmieni. W każdym wieku powinno obchodzić się Dzień Dziecka, bo jak powiedziała dziś mała Julka, każdy jest dzieckiem Boga. Kończę tym pozytywnym akcentem i pozdrawiam z nocnego Sandomierza.

W sobotę (tydzień temu) wieczorem zadzwoniła Agnieszka. Czekałam na ten telefon od dłuższego czasu, zbliża się 60 lecie. Wracają wspomnienia i z przerażeniem uświadamiam sobie, że mam problem z  kolejnością moich harcerskich obozów (Zaćkimbaniec – 2000, J. Czarne – 2001, Dol. Bieliczna – 2002, J. Radachowskie – 2003, Dol. Czertyżne – 2004, J. Barlin – 2005, Dol. Starego – 2006). Zimowisk już sobie nie przypomnę i kiedy byliśmy w Grecji też nie wiem :(. Nie pamiętam wielu innych spraw… ale w sercu mam wdzięczność do Puszczy za to, że mnie ukształtowała i nauczyła chodzić po górach, radzić sobie w trudnych sytuacjach, pomogła znaleźć pierwszą pracę i kolejną. Mam też w sobie pewien żal o to, że czasem nie potrafię się poddać i mimo, że chciałabym zamienić się w szarą, małą myszkę, która nie da rady, nie umiem i idę do przodu. Nie mam natomiast złych wspomnień. Taki mam charakter, że to co nie było miłe szybko zapomniałam i do tego nie wracam.

60 lat

15 maja Szczep Puszcza będzie miał 60 urodziny, a mi mija 10 lat od kiedy formalnie odeszłam z Puszczy.

Był czas kiedy byliśmy najlepszą Radą Szczepu: tworzyliśmy, przyjaźniliśmy się, chodziliśmy na kawy, dzwoniliśmy do siebie, zwierzaliśmy się, razem śpiewaliśmy, spędzaliśmy wolny czas i witaliśmy Nowy Rok. Wydawało mi się, że tak będzie zawsze. Okazało się jednak, że łączyło nas głównie harcerstwo. Myślę, że minęło 10 lat od ostatnich spotkań, telefonów. Jak w każdej burzliwej, młodzieńczej historii pojawił się element wielkiej miłości i wielkiego rozczarowania. Dziś jestem już w innym życiu, mądrzejsza, dojrzalsza i zdystansowana. Jest we mnie pewna tęsknota za Wami 🙂 (myślę o tej zgranej kadrze, którą byliśmy). Może jak nie uda mi się dotrzeć na ognisko z okazji 60 lat Szczepu Puszcza to zorganizuję jakieś spotkanie , a może lepiej nie – jestem już w innej Puszczy :)… i może nie ma sensu wracać do starych przyjaciół… jeszcze nie wiem.

A jednak (wpis tworzy się kilka dni) spotkanie się odbędzie i to nie dla byłej Rady Szczepu, ale dla wszystkich :). Dziś odwiedziła mnie Ola (Pasiak) i postanowiłyśmy zorganizować śpiewogranie. Pewnie myśl o tym, że powinnam zobaczyć się z byłą kadrą powstała dlatego, że naprawdę od prawie 10 lat nie utrzymujemy kontaktów. Nie pomyślałam o moim ZZ (zastęp zastępowych), bo z nimi widzę się w miarę regularnie (zawsze łączyło nas coś więcej niż drużyna) i o Grażynie, bo z nią łączy mnie dużo więcej niż Puszcza. Moja komenda zawsze była otwarta dla każdej harcerki i harcerza i niech właśnie tak pozostanie 🙂 – miło będzie Was wszystkich zobaczyć :). Informację o spotkaniu znajdziecie na FB.

Co może się wydarzyć w ciągu 30 lat? Wszystko i nic… Ostatnie 30 lat to dla świata okres bardzo intensywny. Zmiany są bardzo szybkie, że czasem nie zdążymy ich zauważyć. Ja wciąż nie wiem co to snapchat 🙂 i nie bardzo rozumiem czemu młodzież zamiast rozmawiać pisze, wysyła minki, kupy, serduszka… Myślę, że czuję większą różnicę wieku między mną, a kolejnym pokoleniem, niż nasi rodzice, ich rodzice, ich dziadkowie i babcie. Ciekawe co czeka mnie na starość… a tak naprawdę wcale mnie to nie interesuje, bo zaszyję się w lesie. A jeszcze bardziej prawdziwie to myślę, że albo świat zwariuje albo zawrócimy… Może w takim środowisku się obracam, ale widzę, że jest moda na powrót do natury. Chociaż wśród moich znajomych nie ma osoby bez laptopa i telefonu. Pomyśleć, że dało się kiedyś żyć bez zasięgu i Internetu. Teraz też się da: zapraszam do chaty 😀 😀 (ale pewnie tylko na chwilę jest to możliwe).

Ostatnie 30 lat dla mnie to całe moje życie.

Kiedyś myślałam, że w 30 urodziny będę już stara. Każdy chyba tak myślał i nagle nie zauważenie patrzy w kalendarz i liczy i nie dowierza – 30 lat. Nie jestem już młoda. Jestem w kwiecie wieku, w najlepszym momencie życia (zawsze jestem 😀 :D). Czuje się młodo, zdrowo i pięknie! 🙂

Mam siłę na wiele spraw, wyzwań. Patrzę wstecz, ale tylko na to co dobre, by czerpać z tego energię i dziękować! Mam jeszcze wiele celów do zdobycia i wiele miejsc do odwiedzenia, ludzi do poznania. Ta 30 to powinien być taki czas, kiedy ma się wszystko poukładane – życie rodzinne, zawodowe, osobiste i w końcu można skupić się na Życiu przez Wielką Literę. Nie jest to łatwe, bo gdy już wszystko sobie ładnie uporządkujesz to możesz stwierdzić uff to teraz siadam i … albo siedzisz i delektujesz się tym jak jest (UWAGA! To pułapka trzeba działać, żeby było jeszcze lepiej) albo siedzisz i czekasz, aż się wszystko rozsypie albo nie siadasz tylko napierasz dalej :). Stawiaj sobie cele każdego dnia, nie muszą być one wielkie. Życie składa się w większości z szarej codzienności, więc niech te wyzwania będą zwyczajne i staraj się w tym odnajdywać radość. To chyba najtrudniejsze. Chyba piszę do siebie 🙂 Dżasta, jak będzie Ci ciężko i nie będziesz miała motywacji wstać z łóżka (zdarza mi się) przeczytaj ten wpis i się opamiętaj!

To było cudowne 30 lat i chciałam Wam podziękować za obecność w moim życiu. Nie będę wymieniać komu za co, bo za dużo tego jest i mogłabym kogoś pominąć tak zupełnie niechcący. Dziękuję też tym, którzy utarli mi w życiu nosa, odrzucili i nie zawsze byli mili, bo dzięki temu jestem odporniejsza.

Kim jestem w wieku 30 lat?

Jeszcze jedna myśl mi krąży po głowie… a właściwie pytanie: Kim jestem? Kiedyś (12 lat temu) to pytanie zadał mi dh. Marcin, gdy szłam w ciemną noc zdobywać sprawność Trzech Piór. Pytanie poprzedził opowiadaniem Anthon’ego de Mello „Kim jesteś?”.

„Kobieta pogrążona w śpiączce umierała. Nagle odniosła wrażenie, że została wzięta do nieba i stoi przed Sądem.

– Kim jesteś? – rzekł do niej Głos.
– Jestem żoną burmistrza, – odparła.
– Nie pytałem, czyją jesteś żoną, ale kim jesteś?
– Jestem matką czworga dzieci.
– Nie pytałem, czyją jesteś matką, ale kim jesteś?
– Jestem nauczycielką.
– Nie pytałem, jaki masz zawód, ale kim jesteś?

I tak dalej. Niezależnie od tego, co odpowiadała, nie wydawało się to być zadowalającą odpowiedzią, na postawione pytanie: Kim jesteś?

– Jestem chrześcijanką.
– Nie pytałem, jaką religię wyznajesz, lecz kim jesteś?
– Jestem tą, która co dzień chodziła do kościoła i zawsze pomagała biednym i potrzebującym.
– Nie pytałem, co czyniłaś, ale kim jesteś?

Kiedyś lubiłam zimę (najbardziej tą w górach)… gdy zostałam mamą to się zmieniło. Teraz naprawdę mam dość i muszę przetrwać „byle do wiosny”. Myślę, że gdy Hanka będzie większa to na nowo odkryję uroki zimy, ale jeszcze nie teraz. Zima

Męczy mnie ubieranie dziecka i siebie i to, że Hanka w tej grubej warstwie ubrań nie chce chodzić. Męczy mnie siedzenie w domu, bo smog, bo zimno… Muszę też bardziej uważać na jej zdrowie, a wszelkie zabiegi pielęgnacyjne na zewnątrz wymagają ściągania rękawiczek (a mam straszne problemy z rękami zimą).

Nawet chata zimą trochę mnie męczy, a może nie sama chata… ale bycie mamą zimą w chacie. Hanka nie chce chodzić po śniegu, więc spacery nie wyglądają jak latem. O godzinie 20 oczy mi się kleją i wspominam nasze wariacje na przełęczy o tej porze latem.

Zima jest piękna, ale trudna. Każda mama wie o czym mówię.

Sposób na zimę!

Mam kilka sposobów, żeby przetrwać do wiosny.

Jeszcze nie wypracowałam sposobów na zimę w chacie, bo raczej tam nie bywa o tej porze roku z Hanką.  Wszystko przede mną!

Gotuję (to zawsze), piekę ciasta (zimą jakoś więcej, bo chandra, bo jest czas) i opowiadam o tym Hance! Staram się, żeby i ona się nie nudziła. Więcej też się z nią bawię. Czasem tańczymy, a czasem rysujemy.

Wymyślam też nowe rzeczy – moim przebojem zimy 2016/2017 są musujące kule do kąpieli i pomadki do ust.

Uskuteczniamy zimowe wyjścia, gdy tylko pozwala na to pogoda :).

Udało nam się nawet wyrwać w dwójkę na Mogielicę. Hanka w tym czasie dobrze bawiła się u dziadków.

Jest jeszcze jeden niezawodny sposób na zimę dla kobiety – iść do fryzjera 🙂 Efekty w środę.