Kiedyś spacerując z Anetą zaszłyśmy pod siedziby krakowskich korporacji i Aneta śmiała się z korpoludków wychodzących z pracy i zapominających (zapewne celowo) zdjąć identyfikator. Jakoś wtedy wydawało nam się, że praca w korpo to najgorsza rzecz na świecie, teraz mój mąż tam pracuje (już tam pracował jak go poznałam). Aneta jest zaangażowana w pracę na uczelni, więc na razie do korpo jej daleko, chociaż pewne doświadczenie z tego typu pracodawcą ma.  Moja jedyna styczność z korpo to korzystanie z jej dobrodziejstw – prywatna służba zdrowia, basen i opowieści Tomka. Myślę, że raczej tam nigdy nie trafię, bo mam inny plan, jednak życie czasem weryfikuje nasz światopogląd i nasze „nigdy”.

Dla jednych praca w korporacji to spełnienie marzeń, to awans społeczny. Moja mama uważa, że stabilna praca w międzynarodowej firmie to już wyższa klasa. Nie ważne czy jesteś programistą, który robi wielkie rzeczy, pod którymi podpisuje się Filipiak, czy panią od wklepywania faktur do programu – pracujesz w firmie, którą każdy zna i jesteś „wielki”, masz komfort, poczucie bezpieczeństwa, umowę o pracę i stałą wypłatę.

Zastanawiam się, skoro praca w korporacji jest taka fajna, to dlaczego mamy tylu ludzi, który promują i żyją w alternatywny sposób. Dlaczego powstają całe reportaże, książki, programy telewizyjne, filmy, o ludziach, którzy porzucili strefę komfortu i żyją w lesie? A może mi się wydaje i jestem w błędzie i ja sama wyszukuję takie rarytasy… a tak naprawdę każdy chce mieć wielką plazmę na ścianie, nowy samochód i mieszkanie co najmniej 60 m2, maks 2 dzieci, psa i weekendy w hotelach *****. Każdy, tylko nie ja…

Są też ludzie po środku, którzy mają możliwość podpisywania się swoim nazwiskiem pod swoimi dziełami, sami kreują siebie, swoją markę i chociaż czasem nie śpią, nie dostają wypłaty (wciąż ładują w firmę) są szczęśliwi. Przepraszam za błąd pracownicy wielkich międzynarodowych firm też są szczęśliwi i mogą się realizować. Tu chodzi o mnie. Ja bym nie mogła pracować w ABB, Comarchu, Capgemini itd… Wklepywanie faktur nawet w największej i najbardziej znanej firmie na świecie nie dałoby mi satysfakcji. Gdybym była programistą to na pewno inaczej bym na to spojrzała. Chyba mam jakiś korpo kompleks… 😀

Mój wpis miał nie być o korpo, własnej działalności czy bezrobociu, ale o sposobie myślenia, życia. To co robimy w pracy przekłada się na to jak wygląda nasza codzienność.

PRACA

Mam takie poczucie, że dziś mamy coraz mniej ważnej pracy. Zajmujemy się marketingiem, czyli jak sprzedać dziurawą skarpetę, papier toaletowy wyszywany złotą nicią, jednorazową pralkę i przysłowiowe gówno w papierku. Pracujemy jako szkoleniowcy, którzy zastanawiają się nad korzyściami płynącymi z wylanego szamba (autentyczna historia, a może ja jestem za mało kreatywna). Przeraża mnie to, że płacą ludziom za oglądanie reklam w Internecie, że ludzie stają się sponsorami i dają zarabiać youtuberom, blogerom, którzy ogłupiają, obrażają…

Moja wymarzona praca to sprzątanie, pranie i gotowanie w drewnianej chacie… czyli pewnie 90% społeczeństwa uzna, że jestem niżej w hierarchii, że jestem tylko sprzątaczką i kucharką. Przecież jestem po studiach, z doświadczeniem i pomysłami. Mogę zostać trenerem personalnym i motywować ludzi za kilka tysięcy złotych. Właśnie na tym będzie polegać moja praca – ludzie będą mi płacić za wysprzątany pokój, ciepłe jedzenie, kawę, a dostaną w gratisie: mały trening motywacyjny, możliwość odpoczynku, sprawdzenia swoich sił na szlaku… Dla mnie wyjście w góry i pobyt w Jolinkowie, na Bucniku, czy w Chacie nad Wisłokiem to najlepszy sposób ładowania baterii, motywowania siebie, porządkowania życia i odpoczynku. Chciałabym takie miejsce kiedyś sama stworzyć, abyś przyjeżdżał do mnie, do lasu, do gór i czerpał z tego siłę i energię do spełniania marzeń.

A wydawałoby się, że wybieram miotłę… i będę w chacie sprzątać. A w wolnej chwili będę spacerować i po prostu ŻYĆ.

Tyle się dziś mówi o wolności… Widzę te szare, czarne twarze pełne nienawiści, które wykrzykują słowa o wolności i myślę, że coś kompletnie się pomieszało, ktoś się pomylił. Dla mnie wolność to coś zupełnie innego niż ta dzisiejsza, współczesna wolność, nazwę ją inaczej samowolą, róbcie co chceta, pieprzcie się z każdym, żryjcie i chlejcie co popadnie, a ciało i życie wykorzystujcie na całego zgodnie z popędami, potrzebami chwil … (przepraszam za ostre słowa).

Małżeństwo zniewala, odbiera wolność

Ile razy to słyszałeś? Mi też tak mówiono, a dla mnie to najpiękniejsza forma wolności. Na początku drogi, jeszcze przed ślubem dokonujesz wolnego wyboru, a potem Twoja wolność to wierność… To przez wolność i miłość decydujesz się, że nie zdradzisz, chociaż Twoja chęć mówi co innego. To dlatego codziennie robisz kanapki i służysz mężowi, żonie, rodzinie. Niektórzy współcześni nazywają to kajdankami, które ograniczają Twoje możliwości seksualne, zawodowe i każde inne. A nie macie wrażenia, że gdyby wolność była całkowitą swobodą to zniewolilibyśmy się przez własne zwierzęce popędy…

Dzieci – kajdany matki

Dzieci sprawiają, że nie możesz wyjść z domu, kiedy chcesz, iść napić się z koleżankami, czasem iść do pracy. Musisz się poświęcić dziecku. Jak my dziś w konsumpcyjnym świecie nie znosimy słowa poświęcenie, służba, a to szlachetne słowa, świadczące o wielkości człowieka. Matki życie zmienia się całkowicie, ale podjęła decyzję i teraz odpowiedzialne przyjmuje konsekwencje. W zamian dostaje wolność, bo nagle okazuje się, że można żyć bez tego co wcześniej było konieczne. Może się obyć bez porannej kawy, która była jej uzależnieniem. Czasem rzuca palenie i kończy nadużywać alkohol. Dostaje coś jeszcze miłość i możliwość innego życia – to od niej zależy jak wykorzysta ten czas, bo wbrew pozorom zostaje trochę na realizację jej marzeń (chociaż znam matki, które już nie potrzebują realizować siebie po urodzeniu dziecka i nie do końca się z tym zgadzam, ale to inny temat). Pominęłam największy dar od dziecka – już zawsze będzie potrzebna. Warto?

Wolność na diecie, czyli mniej poważnie

Jestem na bardzo rygorystyczne diecie i czuje się tak bardzo wolna. Uwalniam się od zbędnych kilogramów, ale też od ciągłej potrzeby jedzenia. W końcu nie muszę zjeść ciastka, cukierka… Jestem zniewolona przez dokładny spis tego co mogę zjeść, a czuje się taka bardzo wolna. Okazało się, że nie jedzenie jest fajne i że nie potrzebuje słodyczy, piwa i obżerania się wieczorem do filmu.

Moja wolność – dom w górach

31 grudnia 2015 z Tomkiem w akcje wolnej woli daliśmy się zniewolić. Od teraz każde wakacje będziemy spędzać w Pałoszówce, od teraz większość pieniędzy będzie szło na dom. Marzenie nas pogrążyło.

Realizując marzenie o domu w górach czuje się wolna, mimo tego, że współcześnie jestem zniewolona i przywiązana do mojego celu. Nie mogę już trwonić pieniędzy na zachcianki i muszę się uczyć jak tam żyć. W chacie jestem najszczęśliwsza (może to się skończy, gdy zaczniemy remont… o ile nie przerosną nas sprawy drogi, wody itd…).

Podsumowując życie bez zasad, bez wierności i w całkowitej swobodzie zakłada życie przez celów i tylko dla siebie… smutne…

Dawno nie pisałam, a było tyle okazji. Chciałam Wam opowiedzieć o harcerskim weekendzie, o naszych 3 latach małżeństwa i o drugich urodzinach Hanki, ale coś się stało i nie mogłam znaleźć weny. Nawet napisałam, ale post został w szkicach, bo był dość rzewny i smutny, taki jesienny.

W chacie nie było nas już ponad 3 tygodni i bardzo tęsknie, a wiem, że zaczyna się jesień i czas, kiedy trzeba będzie siedzieć w czterech ścianach szarego bloku*. Może nadszedł czas, żeby się uzbroić w pozytywy, dobre wspomnienia i siłę na zimę i bure dni.

*niestety taką mamy sytuację życiową, że temperatury poniżej -5 i bardzo brzydka pogoda zatrzymują nas w domu w Krakowie nie z naszej woli… ani nie z Hanki woli…

Zaczynajmy 🙂

Pierwsza myśl, która pomaga mi przetrwać deszcze, mrozy i ciężkie chwile to myśl, że zaraz to minie i będzie tylko wspomnieniem. Z jednej strony to dobrze, gdy dzieje się źle, ale niestety to działa w przypadku dobrych momentów jeszcze szybciej (ale wtedy nie skupiamy się na tej myśli, ale cieszymy się chwilą). Po każdej burzy przychodzi słońce.

Myślę, że czas siedzenia w domu też będzie dobrym czasem – w końcu będziemy miały czas na zaległe spotkania, rozmowy… zapraszam 🙂 – siedzę w domu i czekam na gości (tym razem w Krakowie) :). Będzie to również czas mamy i Hanki – musimy na nowo odnaleźć się w domu i znaleźć sobie wspólne zajęcia.

A gdy będzie lało, szaro, ponuro to trzeba będzie powspominać:

• o wszystkich wspaniałych zachodach słońca w chacie. Ten czas wieczorny jest moim ulubionym czasem. Jest ten moment dnia, kiedy mogę odpocząć, podsumować pracowity dzień i bezkarnie biegać po polanie z Hanką, którą trzeba porządnie wymęczyć przed nocą 🙂

• o niebie, które tam w górach jest najbardziej niebieskie.
• o ludziach, którzy tego lata z nami siedzieli na przełęczy i patrzyli w niebo 🙂

A gdy już naprawdę będzie źle to:

czyli pierwsze nalewki Państwa Pałosz 🙂 – borówkowa, malinowa i jeżynowa 🙂

Tak naprawdę to planuje je wypić tylko w celach towarzyskich, a nie na zimową chandrę 😀 albo w dobrym towarzystwie, które przechodzi zimową chandrę…

Czekam na taką zimę, którą spędzę w chacie. A może nie powinnam czekać i cieszyć się urokami jesiennego, zimowego Krakowa – tak to jest zdecydowanie lepszy plan:). A jeśli dobra pogoda pozwoli to: